Μια ανοιξιάτικη μέρα του 2001, φθάνοντας νωρίς το πρωί
στον χώρο εργασίας μου, είδα στον ουρανό τον ήλιο να κρύβεται πίσω από μερικά
λευκά σύννεφα, δημιουργώντας μια ιδιαίτερα ελκυστική εικόνα για τα μάτια του
ευαίσθητου παρατηρητή. Ανέβηκα βιαστικά ως τον πρώτο όροφο του κτιρίου, όπου
βρισκόταν το γραφείο μου και πήρα από το συρτάρι τη φωτογραφική μου μηχανή, για
να απαθανατίσω την εικόνα. Ήταν τότε η εποχή, που το κάθε τι το αξιολογούσα με
βάση την εν δυνάμει εικαστική αξία του και τη δυνατότητα που είχε να αποτυπωθεί
σε μια ενδιαφέρουσα εικαστική σύνθεση.
Μέσα από τα παράθυρα του γραφείου μου τράβηξα μερικές ψηφιακές φωτογραφίες, αλλάζοντας στην εξέλιξη της διαδικασίας το άνοιγμα της οπτικής γωνίας και τη σύνθεση του κάδρου, επιδιώκοντας τη δημιουργία κάποιων εικόνων με εικαστικό ενδιαφέρον. Την εποχή εκείνη δεν είχα ακόμη καμία ενασχόληση γύρω από υπερφυσικά φαινόμενα ή ενεργειακές οντότητες άλλων διαστάσεων και η μόνη προσέγγισή μου στο συγκεκριμένο αντικείμενο ήταν εκείνη της δημιουργικής φωτογραφικής αποτύπωσης.
Μετά τη λήψη μιας σειράς φωτογραφιών, και με δεδομένο τον εργασιακό φόρτο της ημέρας που ξεκινούσε, αποθήκευσα τα ψηφιακά αρχεία σε μια δισκέτα 3,5 ιντσών, την οποία έριξα σ’ ένα συρτάρι, για να ασχοληθώ ξανά μαζί της όποτε οι συνθήκες της δουλειάς θα το επέτρεπαν. Το αποτέλεσμα ήταν, ότι οι συνθήκες της δουλειάς δεν επέτρεψαν ποτέ την αξιοποίηση εκείνων των λήψεων, μέχρι τα μέσα του 2006. Όμως στο διάστημα που μεσολάβησε τα ενδιαφέροντά μου και οι ενασχολήσεις μου είχαν αλλάξει ριζικά. Είχα πάψει να ενδιαφέρομαι για την εικαστική δημιουργία και είχα από καιρό περάσει στη διερεύνηση του υπερβατικού χώρου και των υπερφυσικών φαινομένων.
Κάποια μέρα λοιπόν, στα μέσα του 2006, σε μια εκκαθάριση του περιεχομένου των συρταριών του γραφείου μου, έβγαλα στην επιφάνεια εκείνη την παλιά και ξεχασμένη δισκέτα και την έβαλα στον υπολογιστή για να δω τι περιέχει. Είδα τότε, με μια σχετική άνεση χρόνου και μέσα από ένα άλλο πρίσμα, εκείνες τις φωτογραφίες του ήλιου, που κρυβόταν πίσω από τα μικρά λευκά σύννεφα, λίγη ώρα μετά την ανατολή του, κάποιο πρωινό της Άνοιξης του 2001. Με κατάπληξη ανακάλυψα τότε τι πραγματικά υπήρχε μπροστά μου την ώρα που πραγματοποιούσα τη φωτογράφιση.
Κατ’ αρχήν ένα από τα σύννεφα εκείνης της συστάδας διέφερε από τα άλλα ως προς το σχήμα και τη διαμόρφωση (οι φωτογραφίες φανερώνουν αυτή τη διαφορετικότητα) αλλά και ως προς την κινητικότητα. Πράγματι αυτό δεν ήταν ένα κοινό, συμβατικό σύννεφο, αλλά ένα έλλογο, αυτόβουλο ενεργειακό ον από άλλο κόσμο, απ’ αυτά που είχα ήδη μάθει να αναγνωρίζω και να προσδιορίζω με την ονομασία “cloudships”.
Η κινητικότητα του σώματος εκείνου (που διαπιστώνεται από τη σύγκριση των διαδοχικών λήψεων) στο χρονικό διάστημα, στο οποίο διήρκεσε η φωτογράφηση, αποτελούσε αφ’ εαυτής ένα φαινόμενο, το οποίο δεν είναι δυνατόν να αποδοθεί στη δράση του ανέμου, όπως το φαινόμενο της σταθερής μετακίνησης ενός συμβατικού σύννεφου στον ουράνιο χώρο, κάτω από την επίδραση των κινουμένων αερίων μαζών. Στην προκειμένη περίπτωση ήταν φανερή η προσέγγιση των δύο αρχικά ξεχωριστών νεφελωδών μαζών, Α και Β στις παρακάτω εικόνες 1 ως 5, της μικρότερης, στα δεξιά αυτού του «ζεύγους» (Β), προς τη μεγαλύτερη στα αριστερά (Α), και η συνένωσή τους τελικά σε ένα σώμα, μέσω ενός λεπτού λαιμού, που σχηματίστηκε κατά την προσέγγιση, σαν συνδετικό στοιχείο.
Τέτοια λευκά στίγματα φαίνονταν να υπάρχουν κατά δεκάδες γύρω από τα μικρά εκείνα σύννεφα, που αρχικά είχαν τραβήξει την προσοχή μου.
Στις επόμενες δυο λεπτομέρειες από δυο άλλες λήψεις μπορεί κανείς να διαπιστώσει την κινητικότητα αυτών των αντικειμένων στον χώρο. Κανένα από αυτά τα λευκά στίγματα δεν βρίσκεται στην ίδια θέση στις δυο εικόνες, μολονότι πρόκειται για δυο διαδοχικές λήψεις, με χρονική απόσταση μερικών δευτερολέπτων μεταξύ τους.
Μέσα από τα παράθυρα του γραφείου μου τράβηξα μερικές ψηφιακές φωτογραφίες, αλλάζοντας στην εξέλιξη της διαδικασίας το άνοιγμα της οπτικής γωνίας και τη σύνθεση του κάδρου, επιδιώκοντας τη δημιουργία κάποιων εικόνων με εικαστικό ενδιαφέρον. Την εποχή εκείνη δεν είχα ακόμη καμία ενασχόληση γύρω από υπερφυσικά φαινόμενα ή ενεργειακές οντότητες άλλων διαστάσεων και η μόνη προσέγγισή μου στο συγκεκριμένο αντικείμενο ήταν εκείνη της δημιουργικής φωτογραφικής αποτύπωσης.
Μετά τη λήψη μιας σειράς φωτογραφιών, και με δεδομένο τον εργασιακό φόρτο της ημέρας που ξεκινούσε, αποθήκευσα τα ψηφιακά αρχεία σε μια δισκέτα 3,5 ιντσών, την οποία έριξα σ’ ένα συρτάρι, για να ασχοληθώ ξανά μαζί της όποτε οι συνθήκες της δουλειάς θα το επέτρεπαν. Το αποτέλεσμα ήταν, ότι οι συνθήκες της δουλειάς δεν επέτρεψαν ποτέ την αξιοποίηση εκείνων των λήψεων, μέχρι τα μέσα του 2006. Όμως στο διάστημα που μεσολάβησε τα ενδιαφέροντά μου και οι ενασχολήσεις μου είχαν αλλάξει ριζικά. Είχα πάψει να ενδιαφέρομαι για την εικαστική δημιουργία και είχα από καιρό περάσει στη διερεύνηση του υπερβατικού χώρου και των υπερφυσικών φαινομένων.
Κάποια μέρα λοιπόν, στα μέσα του 2006, σε μια εκκαθάριση του περιεχομένου των συρταριών του γραφείου μου, έβγαλα στην επιφάνεια εκείνη την παλιά και ξεχασμένη δισκέτα και την έβαλα στον υπολογιστή για να δω τι περιέχει. Είδα τότε, με μια σχετική άνεση χρόνου και μέσα από ένα άλλο πρίσμα, εκείνες τις φωτογραφίες του ήλιου, που κρυβόταν πίσω από τα μικρά λευκά σύννεφα, λίγη ώρα μετά την ανατολή του, κάποιο πρωινό της Άνοιξης του 2001. Με κατάπληξη ανακάλυψα τότε τι πραγματικά υπήρχε μπροστά μου την ώρα που πραγματοποιούσα τη φωτογράφιση.
Κατ’ αρχήν ένα από τα σύννεφα εκείνης της συστάδας διέφερε από τα άλλα ως προς το σχήμα και τη διαμόρφωση (οι φωτογραφίες φανερώνουν αυτή τη διαφορετικότητα) αλλά και ως προς την κινητικότητα. Πράγματι αυτό δεν ήταν ένα κοινό, συμβατικό σύννεφο, αλλά ένα έλλογο, αυτόβουλο ενεργειακό ον από άλλο κόσμο, απ’ αυτά που είχα ήδη μάθει να αναγνωρίζω και να προσδιορίζω με την ονομασία “cloudships”.
Η κινητικότητα του σώματος εκείνου (που διαπιστώνεται από τη σύγκριση των διαδοχικών λήψεων) στο χρονικό διάστημα, στο οποίο διήρκεσε η φωτογράφηση, αποτελούσε αφ’ εαυτής ένα φαινόμενο, το οποίο δεν είναι δυνατόν να αποδοθεί στη δράση του ανέμου, όπως το φαινόμενο της σταθερής μετακίνησης ενός συμβατικού σύννεφου στον ουράνιο χώρο, κάτω από την επίδραση των κινουμένων αερίων μαζών. Στην προκειμένη περίπτωση ήταν φανερή η προσέγγιση των δύο αρχικά ξεχωριστών νεφελωδών μαζών, Α και Β στις παρακάτω εικόνες 1 ως 5, της μικρότερης, στα δεξιά αυτού του «ζεύγους» (Β), προς τη μεγαλύτερη στα αριστερά (Α), και η συνένωσή τους τελικά σε ένα σώμα, μέσω ενός λεπτού λαιμού, που σχηματίστηκε κατά την προσέγγιση, σαν συνδετικό στοιχείο.
Εικόνα 1, λεπτομέρεια της πρώτης λήψης
Εικόνα 2, λεπτομέρεια της δεύτερης λήψης
Εικόνα 3, λεπτομέρεια της τρίτης λήψης
Εικόνα 4, λεπτομέρεια της τέταρτης λήψης
Εικόνα 5, λεπτομέρεια της πέμπτης λήψης
Με μια περισσότερο προσεκτική παρατήρηση των εικόνων
διαπίστωσα, ότι στην ίδια περιοχή του ουράνιου χώρου υπήρχαν διάσπαρτα κάποια
μικρά, λευκά στίγματα, η παρουσία των οποίων με εντυπωσίασε ιδιαίτερα. Μεγέθυνα
τις εικόνες αρκετά, ώστε να αναφανεί ευκρινώς το πραγματικό – και αξιοπρόσεκτο
– σχήμα τους. Χαρακτηριστικό δείγμα είναι η επόμενη λεπτομέρεια μιας από τις
φωτογραφίες.
Τέτοια λευκά στίγματα φαίνονταν να υπάρχουν κατά δεκάδες γύρω από τα μικρά εκείνα σύννεφα, που αρχικά είχαν τραβήξει την προσοχή μου.
Στις επόμενες δυο λεπτομέρειες από δυο άλλες λήψεις μπορεί κανείς να διαπιστώσει την κινητικότητα αυτών των αντικειμένων στον χώρο. Κανένα από αυτά τα λευκά στίγματα δεν βρίσκεται στην ίδια θέση στις δυο εικόνες, μολονότι πρόκειται για δυο διαδοχικές λήψεις, με χρονική απόσταση μερικών δευτερολέπτων μεταξύ τους.
Μια μεγέθυνση, που παρουσιάζει καλύτερα τη φύση του
φαινομένου
Παρόμοια ήταν η κατάσταση στην άλλη πλευρά του ειδώλου
του Ήλιου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου