Τα ύποπτα ιστολόγια του ελληνικού διαδικτυακού χώρου και ο ρόλος που παίζουν σε μια κλυδωνιζόμενη κοινωνία

Έχω πολλές φορές αναρωτηθεί, με διάφορες αφορμές, τι ρόλο παίζουν μέσα στην κοινωνία και στο σύμπλεγμα της ηλεκτρονικής πληροφόρησης κάποια συγκεκριμένα ιστολόγια, μέσα από το τεράστιο πλήθος των ειδησεογραφικών ιστολογίων, που κατακλύζουν τα τελευταία χρόνια τον χώρο του Διαδικτύου.

Όσον αφορά στο αναγνωστικό κοινό, που είναι το βασικό αντικείμενο ενδιαφέροντος στην προκειμένη περίπτωση, αποτελώντας τον στόχο της δημοσιογραφικής δραστηριότητας αυτών των φορέων, αυτό μπορεί να διαχωριστεί σε δυο μεγάλες κατηγορίες: Το υποψιασμένο κοινό και το ανυποψίαστο.

Το υποψιασμένο κοινό κινδυνεύει από ελάχιστα ως καθόλου από τα βέλη, αλλά και από την μη ορατή ακτινοβολία, που ρίχνονται εναντίον του κάθε αναγνώστη, που θα επιλέξει να αντλήσει ενημέρωση μέσα από τις αναρτήσεις των ιστολογίων αυτής της κατηγορίας. Το υποψιασμένο κοινό είναι έμπειρο όσον αφορά στην ανάγκη φιλτραρίσματος των πάντων, λόγω της καλοστημένης παραπληροφόρησης και της διαρκούς προσπάθειας καταβολής του ηθικού των λαϊκών μαζών.

Το μη υποψιασμένο κοινό όμως, διακατέχεται από μια εμπεδωμένη πεποίθηση, ότι από αυτές τις πηγές θα αποκομίσει ασφαλείς πληροφορίες για το τι συμβαίνει σήμερα στον κόσμο και ποιες είναι οι τάσεις για το μέλλον. Κι έτσι γίνεται πρόσφορο έδαφος για τη διασπορά της σύγχυσης και του εκφοβισμού μέσα στην κοινωνία και αποτελεσματικός παράγων της μετατροπής των ενεργών πολιτών σε νωθρά και άβουλα πρόβατα.

Θα αναφερθώ στη συνέχεια στο δημοσίευμα ενός από αυτά τα ιστολόγια, που έχει τον πολύ σημαντικό τίτλο «Οι Rothschild και οι 9 χώρες που τους λείπουν για την ολοκλήρωση της Παγκόσμιας κυριαρχίας». Το γιατί είναι πολύ σημαντικός αυτός ο τίτλος θα το εξηγήσω στις παρακάτω γραμμές.

Πρόκειται για ένα κείμενο τόσο μικρό, που μάλλον δεν μπορεί να ονομαστεί άρθρο – τρεις παράγραφοι όλες-όλες, των δυόμισι γραμμών καθεμία. Όμως η δραστική ουσία ενός δηλητηρίου μπορεί κάλλιστα να χωρέσει σε μια σταγόνα υγρού. Και αυτό ακριβώς το δηλητήριο, που κρύβεται σ’ αυτό το μικρό κείμενο, ήταν το κίνητρο γι’ αυτό το σχόλιο.

Η κεντρική ιδέα του κειμένου, που υποβάλλεται έμμεσα χωρίς να διατυπώνεται ευθέως είναι, ότι οι Ρότσιλντ επελαύνουν ακάθεκτοι για να ολοκληρώσουν την κατάκτηση του πλανήτη και να επιβάλουν την απόλυτη κυριαρχία τους. Τι λέει ο τίτλος; Ότι τους λείπουν εννέα χώρες – από το μεγάλο πλήθος των χωρών του κόσμου – για «να ολοκληρώσουν την παγκόσμια κυριαρχία».

Μέσα από την πρώτη παράγραφο προκύπτει η διευκρίνιση, ότι μέσον υποδούλωσης μιας χώρας θεωρείται η λειτουργία στη χώρα τράπεζας των Ρότσιλντ, πράγμα το οποίο δεν είναι εντελώς αναληθές. Όμως δεν μπορούμε να κάνουμε ανεπιφύλακτα λόγο για κυριαρχία της γνωστής οικογένειας τραπεζιτών σε μια χώρα, απλά και μόνο επειδή υπάρχει και λειτουργεί εκεί τράπεζά τους. Σε διαφορετικό βαθμό επαληθεύεται αυτό προκειμένου για την Ελλάδα – και δεν χρειάζεται να αναφερθώ στην κοινωνικοπολιτική κατάσταση που χαρακτηρίζει την Ελλάδα εδώ και δεκαετίες – απ’ ότι ισχύει για την Ελβετία, για παράδειγμα, όπου τα δημοψηφίσματα είναι συχνότερα απ’ ότι είναι σ’ εμάς τα πανηγύρια, σε πανελλαδική κλίμακα, και ο λαός εκφράζει με τον πολιτικά καθοριστικότερο τρόπο την κυριαρχία του.

Σε πολλές άλλες χώρες η κυριαρχία του λαού είναι δεδομένη, έστω και με λιγότερα δημοψηφίσματα. Φωτεινό παράδειγμα η περίπτωση της Ισλανδίας, όπου ο κυρίαρχος λαός απέσπασε τις τράπεζες από τα χέρια των δεσποτικών τραπεζιτών και τις έκανε δικές του. Ή η περίπτωση του Ισημερινού, όπου η γενναία στάση του προέδρου Ραφαέλ Κορρέα απέναντι στους δανειστές της χώρας απηχεί ασφαλώς τη σθεναρή βούληση ενός κυρίαρχου λαού (http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2012/01/blog-post_9466.html#.U0-4S1V_udw, μεταξύ πολλών άλλων). Τόσο η Ελβετία όσο και ο Ισημερινός δεν συγκαταλέγονται στις εννέα «αδούλωτες» χώρες, των οποίων τα ονόματα παραθέτει ο αρθρογράφος.

«Σας χτυπάνε τίποτα καμπανάκια διαβάζοντας τα ονόματα;» είναι η πρώτη φράση της δεύτερης παραγράφου. «Ίσως θα έπρεπε, αφού μόνο τυχαίο δεν είναι ό,τι έχει συμβεί και θα συμβεί σε αυτές, σε βάθος παρελθοντικού και μελλοντικού χρόνου…» είναι η δεύτερη φράση. Αξίζει να προσέξει κανείς την παρασκηνιακή απόπειρα τρομοκράτησης του αναγνώστη, η οποία κρύβεται πίσω από τις λέξεις «…ό,τι έχει συμβεί και θα συμβεί σε αυτές…» – εννοείται στις εννέα χώρες, που έχουν το θράσος να αρνούνται τη λειτουργία τράπεζας των Ρότσιλντ στην επικράτειά τους.

Και ποιες είναι αυτές οι εννέα χώρες; Τα ονόματα που δίνει ο αρθρογράφος είναι τα εξής: Ρωσία, Κίνα, Ισλανδία, Κούβα, Συρία, Ιράν, Βενεζουέλα, Βόρεια Κορέα και Ουγγαρία.

Αλήθεια, δεν γίνεται καταφανής η βλακώδης απόπειρα διασποράς φόβου μέσα από τις λέξεις «…ό,τι έχει συμβεί και θα συμβεί σε αυτές…»; Δηλαδή, τι έχει συμβεί ως τώρα σ’ αυτές τις χώρες; Χρειάζεται να μιλήσουμε για την Ρωσία και την Κίνα; Μάλλον όχι – αν και θα μιλήσουμε γι’ αυτές, με άλλη έννοια, πιο κάτω. Χρειάζεται να αναφερθούμε στη Συρία μήπως, ως χώρα που υφίσταται την οργή των τραπεζιτών; Αυτός είναι ο λόγος για όσα συμβαίνουν στη Συρία;

Για την Κούβα, το Ιράν, τη Βενεζουέλα, τη Βόρεια Κορέα ή την Ουγγαρία μπορεί κανείς να επικαλεστεί κάποιο σημαντικό γεγονός, που συνέβη στα πλαίσια «κυρώσεων» για την άρνησή τους προς τις τράπεζες των Ρότσιλντ; Όσον αφορά στο Ιράν συγκεκριμένα, που είναι και η πιο «ηχηρή» περίπτωση μεταξύ των εννέα αυτών χωρών, όχι μόνο η εχθρική στάση της Δύσης εναντίον του δεν σχετίζεται στενά με την μη λειτουργία τράπεζας των Ρότσιλντ στο έδαφός του, αλλά είναι πια προδομένο μυστικό, ότι η τόσο αιχμηρή φρασεολογία εναντίον του Ιράν εδώ και πολλά χρόνια δεν είναι παρά ένα στημένο παιχνίδι, στο οποίο το Ιράν έχει συμμετάσχει ως εκούσιος συνεργός, προκειμένου να βρεθεί η επαρκής αφορμή και αιτιολόγηση ενός Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου.

Σε σχέση με το μέλλον, όμως, τι ισχύει τελικά; Υπάρχει κάποια δυσμενής προοπτική, κάποια απειλή προς αυτές τις εννέα χώρες; Αληθεύει ότι οι Ρότσιλντ, αλλά και άλλες οικογένειες τραπεζιτών, επελαύνουν για την ολοκλήρωση της καθυπόταξης της παγκόσμιας κοινωνίας; Η απάντηση στα δυο τελευταία ερωτήματα είναι «ασφαλώς όχι». Μια σφαιρική επισκόπηση όσων διαδραματίζονται στον πλανήτη εδώ κι ένα εξάμηνο τουλάχιστον μπορεί να αναδείξει μια πραγματικότητα εντελώς αντίθετη από εκείνη που επιχειρεί να προβάλει το υπό εξέταση κείμενο.

Ας αρχίσουμε από το γεγονός της διαρκώς επεκτεινόμενης λίστας των νεκρών τραπεζιτών – νεκρών όχι από βαθιά γεράματα, εννοείται. Υπάρχει η περίπτωση εκείνων που οδηγήθηκαν στην αυτοκτονία εξ αιτίας του πνιγηρού περιβάλλοντος ενός καταρρέοντος παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος. Πέραν αυτής, υπάρχουν θάνατοι που προφανώς οφείλονται σε εγκληματικές ενέργειες. Πολύ μεγαλύτερος είναι όμως ο αριθμός των υψηλόβαθμων στελεχών, τα οποία εγκαταλείπουν τις θέσεις που κατέχουν στο τραπεζικό σύστημα (http://www.examiner.com/article/son-of-former-head-of-goldman-sachs-and-mf-global-found-dead και http://www.bloomberg.com/news/2014-01-28/william-broeksmit-former-deutsche-bank-risk-manager-dies-at-58.html)

Επιλεγμένο τμήμα σελίδας του ιστότοπου examiner.com, όπως εμφανιζόταν προ διμήνου περίπου, στο οποίο αναφέρεται, ότι κάποιος από το εσωτερικό του τραπεζικού συστήματος προειδοποιεί πως έρχονται περισσότερες δολοφονίες τραπεζιτών.

Συνεχίζω με την παράθεση μερικών φράσεων από δημοσιογραφική έκθεση του Benjamin Fulford της 14^ης του μηνός (Benjamin Fulford 04/14/2014 –“Surrender or die,” that is the choice the US cabal government now faces και http://src-fla.us/index.php/news2e629/78-news-articles/110-ben-fulford, η μετάφραση εδώ: https://docs.google.com/document/d/1Vn1VzU6OPZzTLrY8NNhrJUhL-KaVP9aCOWFEMWrTnXc/edit#), οι οποίες ρίχνουν λίγο φως στο τι συμβαίνει σε ένα βαθύτερο επίπεδο, πίσω από τους θανάτους και τις παραιτήσεις των τραπεζιτών. Και δεν πρέπει να μας διαφεύγει, βέβαια, ότι το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα και οι οικογένειες που το κατέχουν και το διαχειρίζονται, αποτελούν τον πυρήνα του συνόλου των προβλημάτων, που αντιμετωπίζει σήμερα η ανθρωπότητα. Το γεγονός αυτό είναι η αιτία του μίσους και της εχθρικής στάσης εναντίον αυτού του κυκλώματος της ολιγαρχίας (και για κάτι παραπάνω σχετικά με αυτό το μίσος, ρίξτε μια προσεκτική ματιά εδώ: http://www.terrapapers.com/?p=55481&utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+Terrapapers+%28TERRAPAPERS%29).

«Η εγκληματική συμμορία που σφετερίστηκε τη Δημοκρατία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής και την μετέτρεψε σε ένα παγκόσμιο παρία έχει στριμωχτεί στη γωνία, σε σημείο που θα πρέπει είτε να παραδοθούν ή να πεθάνουν».

«Ακόμη πιο ανησυχητική για τις οικογένειες που ελέγχουν τη διοίκηση της Federal Reserve έχει γίνει η μεγάλη συνεχιζόμενη επίθεση εναντίον των πετροδολαρίων τους».

«Η Κοινότητα Του Λευκού Δράκου κατακλύζεται από απαιτήσεις να συλληφθούν και φυλακιστούν αυτοί οι εγκληματίες, αν όχι να φονευθούν κατευθείαν, το συντομότερο δυνατόν. Είναι αποδεδειγμένα μαζικοί δολοφόνοι και κάθε μέλος της CIA ή του Πενταγώνου ή άλλου οργανισμού, που είναι σε θέση να κάνουν κάτι γι’ αυτά τα αποβράσματα, πρέπει είτε να δράσουν ή να είναι βέβαιοι, ότι αργά ή γρήγορα θα φυλακιστούν ως συνεργοί.»

Και περνάω βιαστικά στο πεδίο που θα μπορούσε να ονομαστεί «Ντουέτο Κίνας-Ρωσίας». Πριν κλείσω την έκθεση του Benjamin Fulford θα πάρω ακόμη μερικές φράσεις από εκεί.

«Ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν της Ρωσίας έχει αρχίσει να επιμένει, να πληρώνουν η Ευρώπη και η Ουκρανία για τις προμήθειές τους σε ρωσικό φυσικό αέριο με κάτι άλλο, εκτός από δολάρια των ΗΠΑ. Οι Ευρωπαίοι δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να συμφωνήσουν με αυτό, σφραγίζοντας έτσι τη μοίρα του πετροδολαρίου.»

«Οι Κινέζοι πάντως επιμένουν να μεταφέρουν τα Ηνωμένα Έθνη την έδρα τους στην Ασία και να αναμορφώσουν το Συμβούλιο Ασφαλείας τους έτσι, ώστε να αντιπροσωπεύει με μεγαλύτερη ακρίβεια τον πληθυσμό του πλανήτη Γη. Καταλήγουν επίσης στο συμπέρασμα, ότι η συμμορία δεν έχει καμία πρόθεση για παράδοση του ελέγχου της Παγκόσμιας Τράπεζας ή του ΔΝΤ, κι έτσι προετοιμάζονται για τη δημιουργία ενός νέου οργάνου, που θα έχει πολύ περισσότερα κεφάλαια στη διάθεσή του, απ’ ότι η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ σε συνδυασμό.»

Συνεχίζοντας στο ίδιο πεδίο, διαλέγω φράσεις από ένα άρθρο του Κέντρου Για Τη Διερεύνηση Της Παγκοσμιοποίησης (Centre for Research on Globalization), γραμμένο από τον Peter Koenig, με τίτλο «Η Ρωσία και η Κίνα ανακοινώνουν αποσύνδεση των συναλλαγών από το δολάριο – Το τέλος για τις ΗΠΑ είναι κοντά» (http://www.globalresearch.ca/russias-petro-ruble-challenges-us-dollar-hegemony-china-seeks-development-of-eurasian-trade/5377086) 

«…η Κίνα θα ανοίξει εκ νέου τον παλιό Δρόμου του Μεταξιού, ως μια νέα εμπορική οδό που θα συνδέει τη Γερμανία, τη Ρωσία και την Κίνα, επιτρέποντας τη σύνδεση και ανάπτυξη νέων αγορών κατά μήκος του δρόμου, ιδιαίτερα στην Κεντρική Ασία, όπου το νέο αυτό πρόγραμμα θα φέρει οικονομική και πολιτική σταθερότητα, αλλά και στις επαρχίες της Δυτικής Κίνας, όπου θα δημιουργηθούν ‘’Νέες Περιοχές’’ ανάπτυξης.»

«Κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στο Duisburg, ο Κινέζος Πρόεδρος Xi Jinping διέπραξε μια κύρια κρούση οικονομικής διπλωματίας, που βαίνει σε ευθεία αντίθεση προς την προσπάθεια της νεοσυντηρητικής παράταξης της Ουάσιγκτον, να καταφέρει μια νέα αντιπαράθεση μεταξύ του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας». (Press TV, 6 Απρ 2014)»

«Η Γερμανία, η οικονομική κινητήρια δύναμη της Ευρώπης – η τέταρτη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου (ΑΕΠ 3,6 τρισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ) – στο δυτικό άκρο του νέου εμπορικού άξονα, θα είναι σαν ένας γιγάντιος μαγνήτης, προσελκύοντας άλλους ευρωπαϊκούς εμπορικούς εταίρους της Γερμανίας στον Νέο Δρόμο Του Μεταξιού. Αυτό που μοιάζει με μελλοντικό όφελος για τη Ρωσία και την Κίνα, φέρνοντας επίσης ασφάλεια και σταθερότητα, θα μπορούσε να είναι μια θανατηφόρα απώλεια για την Ουάσιγκτον.»

«Καθώς ο νέος εμπορικός δρόμος και το νέο νομισματικό σύστημα θα ριζώνουν, άλλες χώρες και έθνη, μέχρι στιγμής στα νύχια της εξάρτησης από τις ΗΠΑ, θα σπεύσουν στο ‘’νέο σύστημα’’, απομονώνοντας σταδιακά την οικονομία της στρατιωτικής βιομηχανίας της Ουάσιγκτον και την ΝΑΤΟϊκή φονική μηχανή της».

«Αυτή η Αλλαγή στην Θάλασσα της Οικονομίας μπορεί να γονατίσει την αυτοκρατορία, χωρίς να χυθεί σταγόνα αίματος. Ένας χώρος νέας ελπίδας για δικαιοσύνη και περισσότερη ισότητα, μια αναγέννηση κυρίαρχων κρατών μπορεί να ξημερώσει και να μετατρέψει την πορεία του σκότους σε πορεία φωτός.»

Φαντάζομαι ότι έχει αρχίσει να φαίνεται, πως η δυναμική των καιρών δεν είναι προς την ολοκλήρωση της κατάκτησης του κόσμου από τους Ρότσιλντ και τους άλλους τραπεζίτες, αλλά μάλλον προς την κατατρόπωσή τους. Και βρίσκω να είναι απορίας άξιον το γεγονός, ότι πολύ συχνά εμφανίζονται δημοσιεύματα τέτοιου ύφους και πνεύματος, όπως το υπό εξέταση κείμενο. Να θεωρήσω ότι οι συντάκτες τους έχουν ανάγκη να τους υποδείξει κάποιος προς τα πού πρέπει να κοιτάξουν, ή να θεωρήσω ότι βρίσκονται σε έμμισθη υπηρεσία προς εκείνους, που προσπαθούν να πιαστούν από κάπου πριν κατρακυλήσουν στα Τάρταρα;

Ένα πράγμα που ίσως δεν είναι τελείως ξεκάθαρο σε όλους όσους διαβάζουν αυτές τις γραμμές, είναι το τι σχέση έχουν οι Ρότσιλντ – αλλά και οι άλλοι μεγαλοτραπεζίτες-συνεταίροι τους – με την Αμερική, την Ουάσινγκτον και την οικονομία της Αμερικής ως κράτους. Η λύση του γρίφου βρίσκεται στην κωδική έννοια, ότι εδώ μιλάμε για τις σκοτεινές δυνάμεις, που, από το τέλος του εμφυλίου πολέμου, έχουν αλώσει την Αμερική ως χώρα και ως έθνος και σήμερα στοχεύουν στην διάλυση της χώρας και στην εξαθλίωση της μεσαίας τάξης της αμερικανικής κοινωνίας.

Όταν λέει ο Peter Koenig, ότι αυτή η αλλαγή «μπορεί να γονατίσει την αυτοκρατορία», σ’ αυτές ακριβώς τις δυνάμεις αναφέρεται. Αυτές οι δυνάμεις είναι σήμερα το Κράτος της Αμερικής, και διοικούν μέσα από την περιβόητη «Εταιρική Κυβέρνηση» και κάτω από έναν διάτρητο δημοκρατικό μανδύα, έχοντας καταλύσει το Σύνταγμα και τα πολιτικά δικαιώματα.

Υπάρχει κάτι ακόμη, που η ρύμη του λόγου το έφερε να αναφερθεί τελευταίο, μολονότι είναι εξαιρετικά σημαντικό. Υπάρχει ήδη μια νύξη επ’ αυτού στα λόγια του Benjamin Fulford, λίγο πιο πάνω. Πρόκειται για την πρόθεση του συνασπισμού χωρών BRICS να δημιουργήσουν το δικό τους Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τη δική τους Παγκόσμια Τράπεζα.

Στο άρθρο της «Οι χώρες BRICS στήνουν το δικό τους ΔΝΤ» η Olga Samofalova, του πρακτορείου «Η Ρωσία Πέρα Από Τους Τίτλους» (“Russia Beyond The Headlines”), αρχίζει το κείμενό της με έναν υπότιτλο και μια λεζάντα σε διακοσμητική φωτογραφία, που λένε τα εξής:

«Πολύ σύντομα το ΔΝΤ θα πάψει να είναι ο μόνος οργανισμός στον κόσμο, ικανός να παρέχει διεθνή οικονομική βοήθεια. Οι χώρες BRICS δημιουργούν εναλλακτικά ιδρύματα, στα οποία θα περιλαμβάνεται μια δεξαμενή νομισματικής αποταμίευσης και μια αναπτυξιακή τράπεζα.»

Και

«Οι χώρες BRICS έχουν ήδη συμφωνήσει για το ποσόν του κεφαλαίου κίνησης για τους νέους οργανισμούς: 100 δισεκατομμύρια δολάρια στον καθένα».

(http://rbth.com/business/2014/04/14/brics_countries_to_set_up_their_own_imf_35891.html)

Αν αυτό δεν είναι παταγώδης ανατροπή της επί πολλές δεκαετίες καθιερωμένης καθεστηκυίας τάξης, τότε τι είναι;

Στο κύριο σώμα του άρθρου, η Olga Samofalova δίνει αναλυτικές πληροφορίες και τεχνικές λεπτομέρειες, που δείχνουν ότι δεν πρόκειται για μια ιδέα στα σπάργανα, αλλά για μια σχεδόν τελειωμένη υπόθεση. Όπως λέει σε ένα σημείο, τα δυο νέα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα θα τεθούν σε λειτουργία μέσα στο 2015.

Σαν ενίσχυση του κύρους των πληροφοριών που δίνει η Olga Samofalova, αξίζει να παραθέσω εδώ δυο παραγράφους από το άρθρο του Peter Koenig «Η Ρωσία και η Κίνα ανακοινώνουν αποσύνδεση …»:

«Επί πλέον, οι χώρες BRICS ετοιμάζονται να θέσουν σε ισχύ ένα νέο νόμισμα – που θα συνίσταται σε έναν συνδυασμό των τοπικών νομισμάτων τους – για να χρησιμοποιείται στις διεθνείς εμπορικές συναλλαγές, καθώς και ως ένα νέο αποθεματικό νόμισμα, αντικαθιστώντας το μάλλον άχρηστο, κλυδωνιζόμενο από το χρέος δολάριο – ένα ευπρόσδεκτο κατόρθωμα για τον κόσμο.

»Μαζί με το νέο νόμισμα των χωρών BRICS και των συνεργατών τους θα έρθει ένα νέο σύστημα διακανονισμού διεθνών πληρωμών, αντικαθιστώντας τις συναλλαγές SWIFT και IBAN, σπάζοντας έτσι την ηγεμονία του κακόφημου ιδιόκτητου νομίσματος και της ένοχης για τη χειραγώγηση του χρυσού Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (BIS) στη Βασιλεία της Ελβετίας – που επίσης ονομάζεται «κεντρική τράπεζα όλων των κεντρικών τραπεζών».

Και κλείνω προσθέτοντας το κερασάκι στην τούρτα. Είναι από το άρθρο «Το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ ως μετασχηματιστής του παιχνιδιού» (“US Navy Game Changer – Converting Seawater Into Fuel”) του Mathieu Rabechault (http://news.yahoo.com/us-navy-game-changer-converting-seawater-fuel-150544958.html):

«Το Ναυτικό των ΗΠΑ πιστεύει ότι έχει τελικά φτάσει στη λύση ενός προβλήματος, που έχει αποτελέσει πρόκληση για τους επιστήμονες επί δεκαετίες: Πώς να παίρνουν το θαλασσινό νερό και να το χρησιμοποιούν ως καύσιμο.»

(…)

«Ο απώτερος στόχος είναι η τελική πλήρης απεξάρτηση από το πετρέλαιο, πράγμα που σημαίνει ότι το ναυτικό δεν θα είναι πλέον όμηρος των πιθανών ελλείψεων πετρελαίου ή των διακυμάνσεων της τιμής του».

(…)

«Αμερικανοί ειδικοί έχουν ανακαλύψει πώς να εξάγουν διοξείδιο του άνθρακα και υδρογόνο, σε αέρια κατάσταση, από το θαλασσινό νερό. Στη συνέχεια, χρησιμοποιώντας ένα καταλυτικό μετατροπέα, τα μετασχηματίζουν σε καύσιμο με μια διεργασία μετατροπής του αερίου σε υγρό. Ελπίζουν, ότι το καύσιμο θα μπορεί να παράσχει ενέργεια όχι μόνο σε πλοία, αλλά και σε αεροπλάνα.»

(…)

«Το προβλεπόμενο κόστος των καυσίμων για αεροσκάφη με τη χρήση αυτής της τεχνολογίας είναι της τάξης των τριών έως έξι δολαρίων ανά γαλόνι, λένε οι ειδικοί στο Ερευνητικό Εργαστήριο του Ναυτικού των ΗΠΑ, οι οποίοι έχουν ήδη πετάξει ένα μοντέλο αεροπλάνου με καύσιμο που έχει παραχθεί από το θαλασσινό νερό.»

(…)

«Ένα σημαντικό πλεονέκτημα, λέει ο Collum, είναι ότι το καύσιμο μπορεί να χρησιμοποιηθεί στους ίδιους κινητήρες, που ήδη είναι τοποθετημένοι σε πλοία και αεροσκάφη.»

Προφανώς ο μεγαλύτερος και απρόσμενος εφιάλτης εκείνων που έχουν αιματοκυλήσει τον πλανήτη για την τιμή του πετρελαίου τους, θα είναι να χάσουν, σε πρώτη φάση, το αμερικανικό πολεμικό ναυτικό από πελάτη. Η κατάρα που έχει αρχίσει να κατατρέχει το πετροδολάριο δείχνει την κατεύθυνση προς την οποία οδεύει η γήινη πραγματικότητα και ας λένε ό,τι θέλουν τα ιστολόγια που υπηρετούν το κατεστημένο.

Άλλα σχετικά αξιόλογα άρθρα μπορείτε να διαβάσετε εδώ:

http://www.drachmoula.com/2014/03/blog-post_490.html

http://www.hellas-now.com/2014/04/90.html