Η Κοινωνία της Αυτοδιαχείρισης και η συμβολή του Εξωγήινου Παράγοντα

Η ιδέα της Αυτοδιαχειριζόμενης Κοινωνίας είναι πολύ παλιά, όπως επίσης είναι πολύ παλιά και η έμπρακτη εφαρμογή αυτής της ιδέας, άσχετα από το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος όρος είναι σχετικά πολύ πρόσφατος. Παραδείγματα κοινωνιών αυτοδιαχείρισης συναντάμε κατά τόπους σε διάφορες ιστορικές περιόδους, π.χ. στην Αρχαιότητα, στον Μεσαίωνα, στην Τουρκοκρατία, στην Αναγέννηση και στα νεότερα χρόνια (αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία, Κομμούνα του Παρισιού, Ρωσία των ετών 1917-’18, Αλγερία, Γιουγκοσλαβία κ.λπ.).

Στη σύγχρονη εποχή, από την ιστορική περίοδο κατά την οποία ο Καρλ Μαρξ και ο Φρίντριχ Ένγκελς διατύπωσαν και διέδωσαν τις θεωρίες τους, εποχή κατά την οποία η εκβιομηχάνιση της παραγωγής και το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα αποτελούσαν ήδη μια πραγματικότητα, ένα πολύ ισχυρό πολιτικοκοινωνικό ρεύμα, με καλά προσδιορισμένη πολιτική συνείδηση, άρχισε να διεξάγει σκληρούς και αιματηρούς αγώνες, αντιτασσόμενο στον Καπιταλισμό, με αντικείμενό του την εγκαθίδρυση του Σοσιαλισμού, ακριβώς δηλαδή την πραγμάτωση της ιδέας μιας αυτοδιαχειριζόμενης κοινωνίας σε ολόκληρο τον οικονομικά και βιομηχανικά ανεπτυγμένο κόσμο αλλά και πέρα απ’ αυτόν.

Στα πολύ πρόσφατα χρόνια, μετά την κατάρρευση του «Ανατολικού Μπλοκ» και του «Υπαρκτού Σοσιαλισμού», οι πολιτικές δυνάμεις που συγκροτούσαν παγκόσμια τον μοχλό ανατροπής του κρατικιστικού, παραδοσιακού μοντέλου διακυβέρνησης της κοινωνίας και αποτελούσαν παράλληλα τη δυναμική μετάβασης από το καπιταλιστικό στο σοσιαλιστικό οικονομικό σύστημα, βρέθηκαν σε εξαιρετικά δυσχερή θέση. Η υπόθεση του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού μοιάζει πλέον να είναι χαμένη ή τουλάχιστον να ξαναγίνεται ένα όνειρο τόσο μακρινό, όσο ήταν στις αρχές του 20ού αιώνα και παλαιότερα.

Ένα χαρακτηριστικό και αντιπροσωπευτικό κείμενο, που εκφράζει πολύ καλά τις σκέψεις, τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες αυτών των δυνάμεων είναι ένα άρθρο του Δημήτρη Αργυρού, που δημοσιεύτηκε με αφορμή τη δέκατη επέτειο από τον θάνατο του Μιχάλη Ράπτη, ενός από τους επιφανέστερους αγωνιστές στην υπόθεση του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού και της αυτοδιαχείρισης της κοινωνίας. Ο Δημήτρης Αργυρός είναι ένας νεαρός διανοούμενος της σύγχρονης ελληνικής εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, φοιτητής και εργαζόμενος. Δημοσίευσε το άρθρο αυτό στις 30 Οκτωβρίου 2006 με τίτλο «Αυτοδιαχείριση και Σοσιαλισμός», στο οποίο πραγματεύεται την έννοια της Αυτοδιαχείρισης και τη σημασία της για μια ανθρώπινη κοινωνία με σοσιαλιστικές προοπτικές (http://argird.blogspot.com/2007/09/ blog-post_4066.html)

Το κείμενο αυτό μπορεί να θεωρηθεί σαν ένα τυπικό και επαρκές δείγμα καταγραφής ιδεών και απόψεων γύρω από την υπόθεση της μετάβασης προς την σοσιαλιστική, τη δημοκρατική και αυτοδιαχειριζόμενη κοινωνία. Μια απ’ αυτές, για παράδειγμα, είναι πως «η κατάρρευση των δίδυμων πύργων εισάγει την ανθρώπινη ιστορία σε μια κατάσταση παρατεταμένου παγκόσμιου πολέμου, όπου το παγκόσμιο κεφάλαιο εξορμά για να κατακτήσει την ενεργειακή λεία των χωρών, που δεν έχουν ενσωματωθεί στην Νέα Τάξη Πραγμάτων, εξαπολύοντας, ταυτόχρονα, στο κέντρο των καπιταλιστικών μητροπόλεων έναν ολοκληρωτικό πόλεμο στις υποτελείς τάξεις, καταργώντας κάθε έννοια συλλογικού δικαιώματος στην εργασία, στην ποιότητα ζωής, στους ελεύθερους χώρους, στο περιβάλλον».

Στη συνέχεια και σε συνάρτηση με τα παραπάνω, παρατηρεί ότι «ένα νέο κίνημα παγκόσμιας αντίστασης αναδεικνύεται με αντιφατικούς όρους και στρατηγικές ανεπάρκειες. Ένα κίνημα που εξαπλώνεται από τα δάση του Μεξικού και τις φαβέλες της εξεγερμένης Λατινικής Αμερικής, έως και τους καυτούς δρόμους των Παρισίων, τις παραγκογειτονιές της Ραμάλας, του νοτίου Λιβάνου και της Βαγδάτης. Ένα κίνημα που ανοίγει αντικειμενικά τον δρόμο για να ξανατεθεί, σε εύθετο χρόνο, κάτω από άλλους όρους, το ζήτημα της υπέρβασης του καπιταλιστικού συστήματος και της οικοδόμησης μιας εναλλακτικής κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης, που ιστορικά ονομάσθηκε σοσιαλισμός…» κ.λπ., κ.λπ.

Ο συντάκτης του εν λόγω άρθρου περιπλανάται έπειτα σε μια εκτενή κριτική ανάλυση ενός τομέα των σημαντικότερων κοσμοϊστορικών γεγονότων, που σκιαγράφησαν τον 20ό αιώνα, για να καταλήξει σε μια σειρά απαισιόδοξων προβληματισμών και στη διαπίστωση ενός ανησυχητικού αδιεξόδου, που έχουν να κάνουν με τους τρέχοντες συσχετισμούς δυνάμεων μεταξύ των τάξεων της εξουσιαστικής κεφαλαιοκρατίας αφ’ ενός και των αντιστεκόμενων λαϊκών κινημάτων αφ’ ετέρου.

Συγκεκριμένα ο αρθρογράφος εκθέτει τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες του αναφερόμενος στη ραγδαία εισβολή της τεχνολογίας στην παραγωγική διαδικασία. Οι ανησυχίες αυτές περιλαμβάνουν την επισήμανση της αναγκαιότητας της Σοσιαλιστικής Αυτοδιαχείρισης στη σημερινή κοινωνία της απίστευτης τεχνολογικής ανάπτυξης, ως εργαλείου για την αποδέσμευση τόσο των κοινωνικών παραγωγικών δυνάμεων, όσο και της ίδιας της τεχνολογίας, από τα δεσμά των κεφαλαιοκρατικών κέντρων εξουσίας. Η Σοσιαλιστική Αυτοδιαχείριση παρουσιάζεται στο άρθρο σαν επιλογή εξαιρετικά μεγάλης σημασίας για την παρούσα ιστορική περίοδο, στην οποία είναι διαθέσιμη εκείνη η παραγωγική μηχανή, που μπορεί να εξασφαλίσει την υλική αφθονία για ολόκληρη την κοινωνία, υπερβαίνοντας επιπλέον την παραδοσιακή αποτίμηση της παραγωγής πλούτου σε καταστροφική για την κοινωνική πρόοδο κατασπατάληση ανθρωποωρών, καταργώντας τη βαρβαρότητα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και παραμερίζοντας τον ξεπερασμένο θεσμό της μισθωτής εργασίας.

Στη συνέχεια ο συντάκτης του άρθρου επισημαίνει ρητά αφ’ ενός την ανάγκη για αποφυγή της αλόγιστης ανάλωσης φυσικών πόρων, σαν πιθανό αποτέλεσμα της ισχύος της παραγωγικής μηχανής και για περιορισμό στην εξυπηρέτηση μέσω αυτής των πραγματικών μόνο αναγκών του κοινωνικού συνόλου, αφ’ ετέρου την συναρτώμενη στην απελευθέρωση της παραγωγικής μηχανής εξασφάλιση άφθονου ελεύθερου χρόνου για τους ανθρώπους. Κατόπιν αυτών, σε αντιδιαστολή προς τις παραπάνω θετικές εκδοχές του εν δυνάμει πολιτικοκοινωνικού πλαισίου, θίγει το ενδεχόμενο της ολοκληρωτικής εκχώρησης των μέσων παραγωγής και των γιγάντιων τεχνολογικών δυνατοτήτων στη βουλιμία και την αναλγησία του παγκόσμιου Καπιταλισμού και καταθέτει την άποψη ότι μια τέτοια εξέλιξη θα αποτελούσε θανάσιμο κίνδυνο ακόμη και για την επιβίωση της ανθρωπότητας, μολονότι, μέσα από μια αισιόδοξη προσέγγιση των δεδομένων, βλέπει την καπιταλιστικού χαρακτήρα τεχνολογική ανάπτυξη σαν μια ύστατη και απέλπιδα προσπάθεια της παγκόσμιας άρχουσας τάξης να αντισταθεί στην επέλαση μιας καινούργιας, χειραφετημένης και δημιουργικά ενεργής κοινωνίας.

Δεν παραλείπει όμως ο αρθρογράφος να εκφράσει με βεβαιότητα την πίστη του στο ότι «η βαρβαρότητα παραμένει μια εναλλακτική υπόθεση και προοπτική για το κεφαλαιοκρατικό σύστημα. Το κεφάλαιο, μπροστά στον κίνδυνο να χάσει την εξουσία του, δεν θα διστάσει να προκαλέσει την καταστροφή του ανθρώπινου πολιτισμού και του φυσικού περιβάλλοντος». Πράγματι το ανατριχιαστικό ενδεχόμενο ενός Αρμαγεδώνα, οφειλόμενου στην παρακρουσιακή συμπεριφορά μιας σοβαρά απειλούμενης παγκόσμιας εξουσιαστικής τάξης, είναι δυστυχώς ρεαλιστικό και ανοιχτό. Εκείνο όμως που πρέπει εδώ να καταδειχθεί ιδιαίτερα, σαν αντικείμενο ξεχωριστού προβληματισμού, είναι το γεγονός, ότι ο επίλογος αυτής της αγωνιώδους ανάλυσης δεν είναι παρά η διατύπωση ελπίδων και ευχών σχετικά με την τροπή που θα πάρουν τα πράγματα στο άμεσο μέλλον. Συγκεκριμένα ο Δημήτρης Αργυρός, δανειζόμενος τα λόγια του Μιχάλη Ράπτη πάνω στο ίδιο ζήτημα, εκφράζεται με τις εξής προτάσεις (συνέχεια του παραπάνω αποσπάσματος): «…το μέλλον του γένους και του ατόμου πρέπει να αναζητηθεί στην ελπίδα τελικής επικράτησης της ορθολογικής σκέψης πάνω στο χαώδες και το παράλογο. Δηλαδή οι άνθρωποι να κατορθώσουν να συνειδητοποιήσουν, όχι μόνο τη δυναμική της βαρβαρότητας, της βίας, της επιθετικότητας, αλλά και τις τεράστιες δυνατότητες που ως ολότητα απέκτησαν, ικανές, υπό διαφορετική παγκόσμια, δημοκρατική διαχείριση, να εδραιώσουν μια πλανητική κοινωνία, διακρινόμενη από υψηλό βιοτικό και πολιτισμικό επίπεδο...». Και συμπληρώνει ο ίδιος: «Με άλλα λόγια, στις υπάρχουσες συνθήκες, το δίλημμα σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα, το θέλουμε δεν το θέλουμε, θα καθορίσει την ιστορία του πλανήτη Γη και του ανθρώπινου πολιτισμού».

Και συνεχίζει ο αρθρογράφος Δημήτρης Αργυρός διατυπώνοντας έναν δικό του, τραγικό σχεδόν, προβληματισμό, ο οποίος συνοψίζεται στη διαπίστωση της ήττας της Αριστεράς, που χαρακτηρίζει την εποχή μας, και των «καταθλιπτικών πολιτικών συσχετισμών», που η ήττα αυτή έχει επιφέρει στη σύγχρονη κοινωνία. Διαβλέπει κατά συνέπεια, ότι η λύση δεν μπορεί να αναμένεται από μια εμμονή σε ηττημένες επαναστατικές πρακτικές, ούτε όμως από τον συμβιβασμό με κεντροαριστερές, διαχειριστικές ιδεολογίες. Στρέφεται προς την επαναξιολόγηση της παρακαταθήκης του 20ού αιώνα, βασίζοντας τις ελπίδες του στην πιθανότητα εμφάνισης ενός νέου ανατρεπτικού μαζικού κινήματος, που θα προχωρήσει με προοπτικές νίκης προς τον στόχο, αξιοποιώντας ό,τι θετικό έχει αφήσει πίσω του το παρελθόν. Φτάσαμε δηλαδή, από το επίπεδο της αγωνιστικής αυτοπεποίθησης και της φωτεινής προοπτικής στο επίπεδο της ελπίδας «για επικράτηση της ορθολογικής σκέψης» προκειμένου οι αποχαλινωμένες δυνάμεις του κεφαλαίου να μην οδηγήσουν τις εξελίξεις προς την «καταστροφή του ανθρώπινου πολιτισμού και του φυσικού περιβάλλοντος».

Πριν προχωρήσουμε είναι σημαντικό να σταθούμε σε μια διευκρίνιση κεφαλαιώδους σημασίας: η αυτοδιαχείριση της κοινωνίας είναι θεσμός που δεν έχει καμία σχέση με τον αποτυχημένο «Υπαρκτό Σοσιαλισμό». Ο Υπαρκτός Σοσιαλισμός μόνο σοσιαλισμός δεν ήταν. Ήταν ένα κρατικιστικό, συγκεντρωτικό, γραφειοκρατικό και άκρως αυταρχικό κυβερνητικό μοντέλο, που από τη φύση του δεν εκχωρούσε ούτε στο ελάχιστο τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη της αυτοδιαχείρισης μέσα στις κοινωνικές δομές. Αντίθετα, από την εποχή της επικράτησης του Μπολσεβίκικου Κόμματος και του Ιωσήφ Στάλιν, τα σοβιέτ, που ήσαν η υλοποίηση της αρχής της αυτοδιαχείρισης και το ξεκίνημα για την εγκαθίδρυση ενός πραγματικού και υγιούς σοσιαλισμού, οδηγήθηκαν στην ολοκληρωτική αποδυνάμωση και απαξίωσή τους, ενώ οι υποστηρικτές και λειτουργοί του θεσμού των σοβιέτ διώχθηκαν άγρια και εξοντώθηκαν κατά εκατομμύρια.

Με τον όρο «Σοσιαλισμός» θα εννοούμε εδώ τον ουσιαστικό και αληθινό σοσιαλισμό, εκείνον που οραματίστηκαν οι γνήσιοι ιδεολόγοι του κοινωνικού μετασχηματισμού, με πλήρη ελευθερία και ουσιαστική, άμεση δημοκρατία. Με υποκείμενο της κυβερνητικής διαδικασίας τον ίδιο τον λαό στο σύνολό του, τον πεπαιδευμένο, ενημερωμένο, υπεύθυνο και ελεύθερο λαό, που μέσα από τις δικές του συγκροτημένες δομές θα ασκεί εξουσία και θα χειρίζεται τα εθνικά, οικονομικά, διεθνή κ.λπ. θέματα στη βάση των αρχών του αλληλοσεβασμού, της άμεσης δημοκρατίας και της ορθολογικής και ανιδιοτελούς εκτίμησης των πραγματικών αναγκών. Επί πλέον δε και στη βάση του σεβασμού προς το φυσικό περιβάλλον.

Ο σοσιαλισμός αυτός υπήρξε το όνειρο και η αιτία της άνισης και αιματηρής πάλης εκατομμυρίων λαϊκών αγωνιστών και δεκάδων πολιτικών σχημάτων και κινημάτων, τουλάχιστον μέσα στους δύο προηγούμενους αιώνες, από τότε που το έργο των Μαρξ και Ένγκελς έδωσε στα πράγματα το όνομά τους. Ήταν όμως πραγματικά άνιση αυτή η πάλη, γιατί οι δυνάμεις της αντίδρασης κατείχαν πάντα εξαιρετικά πλεονεκτικότερες θέσεις. Στην εποχή μας, μετά από τη μεθοδευμένη απόσυρση από το προσκήνιο του υποτιθέμενου αντίπαλου δέους, οι δυνάμεις αυτές, εκπροσωπούμενες κατά κύριο λόγο από την ομοσπονδιακή πολιτική και στρατιωτική ηγεσία των Η.Π.Α., άρχισαν να επιδίδονται σε απροκάλυπτες και ανεμπόδιστες πλέον δραστηριότητες ηγεμόνευσης ολόκληρου του κόσμου και αναιδούς διεκδίκησης του συνόλου των πλουτοπαραγωγικών πηγών της γήινης σφαίρας.

Οι τάσεις αυτές ηγεμόνευσης, από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 μέχρι σήμερα, εκδηλώθηκαν με μια πληθώρα εμφανών αλλά και υπόγειων μεθοδεύσεων, που κλιμακώνονται από τον Πόλεμο του Κόλπου και τον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας, μέχρι την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους και την εισβολή στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Παράλληλα βέβαια εξελίσσεται και η δράση του Σιωνιστικού Ισραήλ, το οποίο βέβαια οι Αμερικανοί κυβερνώντες σχεδόν ευθέως ονομάζουν «πολιτεία» (state) και, βάσει ενδείξεων, το θεωρούν σαν μια επιπλέον, ιδιότυπη, απομακρυσμένη πολιτεία της Αμερικής.

Αν αυτά τα συνταρακτικά γεγονότα του πρόσφατου παρελθόντος αποτελούν το προσκήνιο στο θέατρο του βάρβαρου σύγχρονου καπιταλισμού, υπάρχει παράλληλα και το παρασκήνιο, στο οποίο η αμερικανική κυβερνώσα φατρία και οι ανά την υφήλιο συνοδοιπόροι της – η σκοτεινή κυβερνώσα φατρία, σύμφωνα με τον όρο που χρησιμοποιείται από ορισμένους κύκλους – απεργάζονται σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο μια σειρά μέτρων, μέσω των οποίων προωθούν την έμπρακτη υλοποίηση μιας αυταρχικής και καταπιεστικής εξουσίας σε βάρος κρατών και ανθρώπινων κοινωνιών. Τα μέτρα αυτά αποτελούν τις ποικίλες εκφάνσεις της Νέας Παγκόσμιας Τάξης και της Νεοφιλελεύθερης Καπιταλιστικής Παγκοσμιοποίησης.

Τόσο η Νέα Παγκόσμια Τάξη όσο και η Νεοφιλελεύθερη Καπιταλιστική Παγκοσμιοποίηση είναι φρούτα που ευδοκίμησαν στην εποχή που ακολούθησε την κατάρρευση του «Υπαρκτού Σοσιαλισμού». Με το γεγονός αυτό η οικουμενική καπιταλιστική κυβερνώσα τάξη, που δεν γνωρίζει σύνορα και εθνικές ή ιδεολογικές ιδιαιτερότητες, απέκτησε το πρόσχημα που χρειαζόταν, προκειμένου να υποστηριχθεί η προπαγάνδα, πως το μόνο αξιόπιστο και φερέγγυο οικονομικό μοντέλο είναι το καπιταλιστικό. Βέβαια το γεγονός του τερματισμού της σταδιοδρομίας του «Υπαρκτού Σοσιαλισμού» δεν ήταν πραγματικά μια κατάρρευση με τη στενή έννοια της λέξης αλλά μάλλον μια προμελετημένη και μεθοδευμένη εξέλιξη ενός εγχειρήματος, που αποσκοπούσε αφ’ ενός στον εγκλωβισμό των επαναστατημένων και ατίθασων κοινωνικών δυνάμεων σε ένα απατηλό πλαίσιο μιας δήθεν καταξίωσης του αγώνα τους και αφ’ ετέρου στο να οδηγηθούν αυτές οι δυνάμεις στη διάψευση, στην απογοήτευση, στην αποδοκιμασία, στην ολοκληρωτική απόρριψη της ίδιας της ιδέας του Σοσιαλισμού και των εφαρμοσμένων εκδοχών της και στην πλήρη μεταστροφή των φρονημάτων αυτών των κοινωνικών δυνάμεων προς την ενθουσιώδη αποδοχή της καπιταλιστικής ιδεολογίας και των «αγαθών» του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος. Μία στενή προσέγγιση και αναλυτική μελέτη των συνθηκών ζωής στις πρώην «σοσιαλιστικές» χώρες αλλά και μια αυστηρή κριτική των πολιτικών θέσεων και πρακτικών των παραδοσιακών κομμουνιστικών (μη ευρωκομμουνιστικών) κομμάτων παγκοσμίως, μπορεί να μετατρέψει αυτή την υποψία σε βεβαιότητα.

Ο τερματισμός της σταδιοδρομίας του «Υπαρκτού Σοσιαλισμού» θα αποτελούσε κατάρρευση ενός συστήματος, αν το εγχείρημα της επανάστασης είχε ακολουθηθεί από μια συνεπή συνέχιση της δυναμικής της, χωρίς να χτυπηθεί ανελέητα από εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς, αν η μερίδα εκείνη των πρωτεργατών της, που εμφορούντο από ειλικρινείς προθέσεις, είχαν την ευκαιρία να δοκιμάσουν στην πράξη το θεωρητικό μοντέλο του Σοσιαλισμού και της Αυτοδιαχείρισης, αξιοποιώντας πλήρως τα ευεργετήματά του υπέρ του κοινωνικού συνόλου και υπέρ των ουσιαστικών αναγκών της ανθρώπινης φύσης. Όμως πολύ γρήγορα επικράτησαν οι εχθρικές δυνάμεις, προερχόμενες μάλιστα από τους κόλπους της ίδιας της επανάστασης. Η βάρβαρη και προδοτική συμπεριφορά τους, είχε σαν συνέπεια αφ’ ενός την καταφανή δολιοφθορά του σοσιαλιστικού ιδεώδους, αφ’ ετέρου την δημιουργία ενός άλλου, κρατικού καπιταλισμού, που επουσιώδεις μόνο διαφορές παρουσίαζε προς τον παραδοσιακό, φιλελεύθερο καπιταλισμό. Συνεπώς η χρήση του όρου «Υπαρκτός Σοσιαλισμός» και της φράσης «κατάρρευση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού» όχι μόνο αποτελεί ατόπημα αλλά δικαιολογεί και την υπόνοια ότι ο όρος και η φράση καθιερώθηκαν σκόπιμα, στα πλαίσια της γενικότερης προσπάθειας στρέβλωσης, δυσφήμισης και απαξίωσης του σοσιαλιστικού μοντέλου.

Έτσι η ανθρωπότητα οδηγήθηκε στην σχεδόν αναντίρρητη αποδοχή του Καπιταλισμού, της Νέας Παγκόσμιας Τάξης και της Νεοφιλελεύθερης Καπιταλιστικής Παγκοσμιοποίησης. Κάτω από τις νέες αυτές συνθήκες η οικουμενική κυβερνώσα φατρία πέταξε και την τελευταία μάσκα της και αποκάλυψε εντελώς το σκληρό και απάνθρωπο πρόσωπό της. Προκειμένου να εξυπηρετήσει τον σκοπό της για απόλυτη, παγκόσμια κυριαρχία επινόησε την «Τρομοκρατία» σαν έρεισμα για τη θέσπιση μέτρων αναστολής και καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε παγκόσμιο επίπεδο, πράγμα που αποτελεί και την ουσιαστική επιδίωξη της οικουμενικής κυβερνώσας φατρίας, προς όφελος των σκοπών της Νέας Παγκόσμιας Τάξης.

Με τον όρο «Τρομοκρατία» οι εμπνευστές του νέου αυτού αντικοινωνικού φόβητρου εννοούν την ύπαρξη συγκεκριμένων τρομοκρατικών οργανώσεων αλλά και κρατών ακόμη, που επιδεικνύουν τα ίδια τρομοκρατική συμπεριφορά ή περιθάλπουν τρομοκρατικές οργανώσεις. Υποτίθεται πως οι παράγοντες αυτοί – κράτη και οργανώσεις, μέλη του Ισλαμικού κόσμου κατά κανόνα – αποτελούν θανάσιμη απειλή για τον Δυτικό Πολιτισμό και τις χώρες που τον απαρτίζουν. Μολονότι για τους λαούς των χωρών αυτών έχει αποκαλυφθεί πλέον, ότι ουσιαστικά δεν πρόκειται παρά για μια νέα σκευωρία της οικουμενικής κυβερνώσας φατρίας, που ήρθε να συμπληρώσει τις παλιότερες πολιτικές καταπίεσης και εκμετάλλευσης του Τρίτου Κόσμου, εντούτοις το πρόσχημα αυτό χρησιμοποιείται επί σειρά ετών (από το 2001) για την υλοποίηση των στόχων των εξουσιαστών του πλανήτη.

Οι στόχοι αυτοί είναι συγκεκριμένα η κερδοσκοπική απομύζηση όλων των φυσικών πόρων της γήινης σφαίρας και η μετατροπή του ανθρώπινου δυναμικού του σε στρατιές συμβιβασμένων και εξαρτημένων σκλάβων, ενταγμένων ολοκληρωτικά στο σύστημα, το δομημένο ακριβώς στη βάση των συμφερόντων της εξουσιαστικής τάξης.

Στο πλαίσιο αυτών των επιδιώξεων βρίσκεται και η διαχείριση της Τεχνολογίας. Η διαχείριση αυτή, πάντα με γνώμονα τα συμφέροντα της οικουμενικής κυβερνώσας φατρίας, περιλαμβάνει την προώθηση μέσων, που καθιστούν απαραίτητη την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, μετατρέποντάς τους σε αναλώσιμα εμπορευματικά αγαθά, ενώ από την άλλη δημιουργεί πολυάριθμες πλασματικές ανάγκες, προκειμένου να διατηρείται σε υψηλό βαθμό η καταναλωτική υστερία των κοινωνικών μαζών.

Μια τρίτη πτυχή του ζητήματος είναι η απόκρυψη εναλλακτικών τεχνολογικών δυνατοτήτων και ανακαλύψεων, που θα μπορούσαν να καλύψουν τις ανθρώπινες ανάγκες με ήπιους και μη βλαπτικούς για το οικοσύστημα τρόπους. Σαν παράδειγμα, ένα από τα πολλά που υπάρχουν, μπορεί να αναφερθεί η πυρηνική σύντηξη, μέθοδος παραγωγής άφθονης, καθαρής και ακίνδυνης ενέργειας.

Ανάλογες επισημάνσεις είναι δυνατόν να γίνουν σε ότι αφορά τον παγκόσμιο στρατιωτικό μηχανισμό, που λειτουργεί από αιώνες πριν σαν ο σκληρός εκτελεστής των επιταγών της οικουμενικής κυβερνώσας φατρίας, ο πειθαρχικός προασπιστής των συμφερόντων της, η διεμβολιστική αιχμή στην επιθετική διαδικασία επιβολής των επιλογών της.

Βέβαια στον τομέα αυτόν είναι περισσότερο εμφανής η πολυδιάσπαση και η πολυεπίπεδη διαμάχη που υφίσταται ανέκαθεν στο εσωτερικό των εξουσιαστικών δυνάμεων, τουλάχιστον σ’ εκείνες τις βαθμίδες της ιεραρχίας τους που ο κοινός άνθρωπος μπορεί να αντιληφθεί. Έτσι υπάρχουν οι επί μέρους «εθνικοί» αλλά και οι διάφοροι ιδιωτικοί στρατοί, που στη βάση ποικιλόμορφων «θεσμικών» και εξωθεσμικών συμβάσεων, λειτουργούν πάντα προς όφελος των αντίστοιχων μικρών ή μεγάλων κλασμάτων και εκδοχών της καθολικής εξουσιαστικής τάξης. Είναι πλέον κοινό μυστικό, ότι οι «εθνικοί» στρατοί, στα νεώτερα χρόνια, οπότε και υφίσταται η έννοια του έθνους, στρέφονται εναντίον αλλήλων, συμμορφούμενοι προς τις υποκειμενικές και ιδιοτελείς απόψεις των εξουσιαστικών κέντρων, που τους κατέχουν και τους μεταχειρίζονται. Σε κάθε περίπτωση, οι εκατέρωθεν του πεδίου της μάχης στρατοί θεωρούν αμφότεροι, με ίση βεβαιότητα, ότι μάχονται για κάποια εθνικά, κοινωνικά ή θρησκευτικά ιδανικά. Στην πραγματικότητα βέβαια, πίσω από τα προφανή ή προβαλλόμενα ερείσματα της σύγκρουσης υπάρχουν πάντα, σε βαθύτερο επίπεδο, άλλα αίτια για την παράλογη αλληλοσφαγή μελών του ίδιου είδους – του ανθρώπινου – που πάντα σχετίζονται κατά το μάλλον ή ήττον με τις επιδιώξεις των εκάστοτε κλασμάτων της εξουσιαστικής τάξης, για επέκταση της επιρροής και της εξουσίας τους σε μεγαλύτερες εκτάσεις του φυσικού περιβάλλοντος και σε ευρύτερα στρώματα των λαϊκών μαζών.

Στην καλύτερη περίπτωση οι «εθνικοί» στρατοί λειτουργούν αμυντικά και προστατευτικά για λογαριασμό των κλασμάτων εκείνων της εξουσιαστικής τάξης, που χαρακτηρίζονται από μεγάλο βαθμό ατολμίας και σχετικής αδυναμίας. Σε όλες πάντως τις περιπτώσεις είναι επιφορτισμένοι και με την αποστολή της προστασίας των εξουσιαστών από τους εσωτερικούς εχθρούς τους, ήτοι με την καταστολή των εκδηλώσεων αντίδρασης προς το καθεστώς, όταν αυτές πάρουν απειλητικές διαστάσεις εις βάρος του.

Η σημερινή κατάσταση έλκει την καταγωγή της από την περίοδο που ακολούθησε τη Βιομηχανική Επανάσταση και από την περίοδο του Μεσοπολέμου, οπότε έκαναν την εμφάνισή τους τα διάφορα καπιταλιστικά μορφώματα στον χώρο των επιχειρήσεων και τα φασιστικά πολιτικά μοντέλα στο πολιτικοκοινωνικό πεδίο. Βέβαια, από μια ευρύτερη θεώρηση, οι απαρχές της σημερινής κατάστασης ανάγονται σε πολύ μακρινότερο παρελθόν. Φθάσαμε πάντως σε μια κατάσταση, στην οποία ένας σκεπτόμενος πολίτης, όπως για παράδειγμα ο αρθρογράφος Δημήτρης Αργυρός, έχει κάθε λόγο να ανησυχεί και να ελπίζει. Να μένει σαστισμένος και αμήχανος, να προσφεύγει σε ευχολόγια και να επισημαίνει ότι «…η βαρβαρότητα παραμένει μια εναλλακτική υπόθεση και προοπτική για το κεφαλαιοκρατικό σύστημα…». Ότι «το κεφάλαιο, μπροστά στο κίνδυνο να χάσει την εξουσία του, δεν θα διστάσει να προκαλέσει την καταστροφή του ανθρώπινου πολιτισμού και του φυσικού περιβάλλοντος».

Πάντως οι ελπίδες και οι κάθε είδους αισιόδοξες προοπτικές δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να θεωρηθούν ανεδαφικές και αστήρικτες. Παρά την υποχώρηση του παραδοσιακού πολιτικού και αγωνιστικού φρονήματος στις λαϊκές τάξεις, έχει κάνει την εμφάνισή της μια νέα, μαζική και μαχητική συνείδηση, κυρίως οικολογικού και ανθρωπιστικού αλλά και ευρύτερα εννοούμενου πολιτικού χαρακτήρα. Η συνείδηση αυτή διακατέχει ένα πολύ μεγάλο ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού, οδηγεί στην καταδίκη της επιβεβλημένης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και του ιμπεριαλισμού και στην απόρριψη του κέρδους ως βασικού κριτηρίου επιλογών και στρατηγικών σχεδιασμών. Επιπλέον παρέχει έμπνευση και κίνητρα για την προάσπιση του φυσικού περιβάλλοντος, την επαναφορά ξεχασμένων αξιών και την διάσωση ολόκληρου του πλανήτη από τη δαμόκλειο σπάθη των κινδύνων που τον απειλούν.

Ωστόσο η συνείδηση αυτή και τα πολλά κοινωνικοπολιτικά κινήματα που γεννά, δεν αποτελούν την ικανή και αναγκαία συνθήκη για την αποσόβηση των θανάσιμων απειλών. Η εξουσία βρίσκεται στα χέρια της παράνοιας και όχι στα χέρια της λογικής και της αυτοσυγκράτησης. Η δε προοπτική για ένα σοσιαλιστικό μέλλον με πραγματική δημοκρατία, σαν πολιτικό καθεστώς μιας ελεύθερης, αυτοδιαχειριζόμενης κοινωνίας, δεν φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα. Όπως αναφέρεται και στην κατακλείδα του άρθρου του Δημήτρη Αργυρού, το περιεχόμενο αυτού του κειμένου δεν ήταν παρά «…μια κουβέντα που δεν μένει στον σημερινό μεταμοντέρνο κυνισμό αλλά που κινείται στα όρια της ουτοπίας. Μιας ουτοπίας, που κάτω από συγκεκριμένες περιστάσεις και συνθήκες δύναται να μετατραπεί στον ρεαλισμό του αύριο. Φυσικά, όπως αυτή την ουτοπία δεν την έζησε ούτε ο Λ. Τρότσκι, ούτε ο Μιχάλης Ράπτης, έτσι μπορεί να μην την ζήσουμε ούτε και εμείς. Άλλωστε αυτό δεν σημαίνει και κάτι από μόνο του. Εκατοντάδες χιλιάδες σκεπτόμενα και μαχόμενα σώματα πριν από εμάς δούλεψαν σε μια τέτοια ή και ανάλογη «μεγάλη αφήγηση», δημιουργώντας μια κοινότητα φιλίας, συντροφικότητας και αλληλεγγύης, τοποθετώντας ένα μικρό λιθαράκι στην αδιάκοπη αν και μη-γραμμική πρόοδο του ανθρώπινου πνεύματος, δίχως να ζήσουν την ουτοπία τους ως μια «κατεστημένη» πραγματικότητα, αλλά ως ένα πραγματικό κίνημα που κάθε στιγμή αγωνιζόταν να καταργεί την υπάρχουσα ταξική και εξουσιαστική τάξη πραγμάτων».

Και εδώ κάπου έρχεται το τέλος των συμβατικών σκέψεων, των ορθολογικών προοπτικών και των επιλογών, που θα μπορούσαν να θεωρηθούν αποτελεσματικές και ελπιδοφόρες. Μολονότι πρακτικά ο αγώνας συνεχίζεται, σε παγκόσμιο επίπεδο, έχει σαν έρεισμα την πεισματική άρνηση της παραίτησης μάλλον παρά την πραγματική και βάσιμη αισιοδοξία για μια ουσιαστική δικαίωσή του, για μια έκβασή του που θα ανοίξει τις πόρτες προς μια πανανθρώπινη σοσιαλιστική δημοκρατία, πάνω σ’ ένα θεραπευμένο και αναγεννημένο πλανήτη.

Ποια είναι λοιπόν η αληθινή κατάσταση σήμερα και πώς θα μπορούσε να περιγραφεί, με όρους ορθολογικού ρεαλισμού; Ασφαλώς η νηφάλια αξιολόγηση των πραγμάτων δεν μπορεί παρά να οδηγήσει στη δικαιολόγηση της απαισιόδοξης διάθεσης του Δημήτρη Αργυρού και της μεταστροφής του κοινού αισθήματος, όπως ο ίδιος το εκφράζει, από την πίστη και τον ζήλο προς την ελπίδα και τα ευχολόγια. Παρ' όλ' αυτά, υφίσταται μια άλλη παράμετρος, όχι εμφανής και αισθητή στο προσκήνιο της πραγματικότητας, υπαρκτή όμως και εξαιρετικά σημαντική σε σχέση με τη βαθύτερη δυναμική των πραγμάτων, τη δυνατότητα εξεύρεσης διεξόδου στη σημερινή ζοφερή συγκυρία και την πορεία προς ένα φωτεινό και δημοκρατικό αύριο για την ανθρωπότητα. Πρόκειται για τον «Εξωγήινο Παράγοντα» και τη συμβολή του, όπως διαγράφεται μέσα από ένα μεγάλο πλήθος πηγών, στην τελική ήττα των δυνάμεων της αντίδρασης και στη δημιουργία εκείνου του παγκόσμιου κοινωνικοπολιτικού συστήματος, στο οποίο αποσκοπούσαν πάντα και εξακολουθούν να αποσκοπούν οι αγώνες των προοδευτικών κοινωνικών κινημάτων και των αριστερών πολιτικών παρατάξεων σε ολόκληρη την υφήλιο.

Η μόνη ίσως διαφορά είναι, ότι το σύστημα που προτείνεται σαν διάδοχο του σημερινού και σαν «εναλλακτική έκβαση» των μακροχρόνιων αγώνων των αριστερών δυνάμεων, περιέχει σαν θεμελιώδες συστατικό στοιχείο του την παράμετρο της Πνευματικότητας, με τον χαρακτήρα του απαραίτητου και θετικού συμπληρώματος των ανθρωπιστικών και άλλων αρχών, που πάντα πρέσβευε και διεκήρυσσε η μη σταλινική Αριστερά. Θα μπορούσε βέβαια να ισχυριστεί κανείς, ότι η Πνευματικότητα ποτέ δεν απουσίαζε σαν στοιχείο των θέσεων και της φιλοσοφίας της Αριστεράς, παραθέτοντας μια σειρά πνευματικών ανθρώπων από τον χώρο της καλλιτεχνικής δημιουργίας, της πολιτικής σκέψης, της φιλοσοφικής αναζήτησης ή της επιστημονικής έρευνας, που χάρις στο σημαντικό έργο τους άφησαν ιστορία, ως στυλοβάτες και εισηγητές ανανεωτικών ιδεών, στη διάρκεια των δύσκολων δεκαετιών που πέρασε το αριστερό και προοδευτικό κίνημα.

Ενώ κάτι τέτοιο είναι πέρα για πέρα αληθινό, η όλη φιλοσοφία, φυσιογνωμία και αγωνιστική διεκδίκηση της Αριστεράς αναπτύχθηκαν και στηρίχθηκαν, αποκλειστικά σχεδόν, σε όρους οικονομίας. Η Πνευματικότητα της μελλοντικής κοινωνίας θα είναι ανώτερης ποιότητας και θα καταλαμβάνει πολύ σημαντικότερη θέση στο σύστημα των αξιών, ενώ δεν θα υποβιβάσει τη σημασία των παραδοσιακών παραμέτρων, όπως η οικονομία και η πολιτική.

Με τον γενικό όρο Εξωγήινος Παράγων γίνεται αναφορά σε έναν αριθμό δυνάμεων εξωγήινης προέλευσης, οι οποίες έχουν καταφθάσει στο περιβάλλον του ηλιακού συστήματος από μακρινές γαλαξιακές αφετηρίες, προκειμένου ακριβώς να παρέμβουν δραστικά στη συγκεκριμένη φάση προόδου του γήινου πολιτισμού. Το γεγονός αυτό συνδέεται άμεσα με τη θεώρηση του πλανήτη Γη ως έμβιου και έλλογου όντος (κατά την αρχαία Ελληνική αντίληψη περί Γαίας) και με την ανάγκη του για μετάβαση, στην παρούσα περίοδο, σε μια υψηλότερη βαθμίδα της εξελικτικής του πορείας. Ο πλανήτης σαν οντότητα διατηρεί πολύ στενούς δεσμούς αλληλεξάρτησης τόσο με το ανθρώπινο είδος όσο και με όλα τα άλλα έμβια είδη, φυσικά και υπερφυσικά, που ενδημούν σ' αυτόν. Οι δεσμοί αυτοί αποτελούν και την αιτία για μια αναγκαία παράλληλη αναβάθμιση της ανθρωπότητας, κυρίως φυσιολογικού και συνειδησιακού χαρακτήρα. Μ' άλλα λόγια, το ανθρώπινο ον βρίσκεται, στην παρούσα φάση, αντιμέτωπο με μια «άνωθεν» επιταγή για μετάβαση σε μια εντελώς καινούργια πραγματικότητα. Για δημιουργία ενός νέου εαυτού, που θα προορίζεται να ζήσει σε ένα νέο βιοτικό περιβάλλον, απαρτίζοντας μαζί του ένα ποιοτικά ανώτερο σύστημα.

Αυτή η προσέγγιση των πραγμάτων προϋποθέτει μια γενικότερη εναλλακτική θεώρηση της πραγματικότητας και της ιστορίας, που διαμορφώνουν τον μέχρι σήμερα γνωστό ανθρώπινο πολιτισμό, αυτόν που περιγράφεται από τις κλασικές επιστημονικές θεωρίες. Στα πλαίσια αυτής της θεώρησης τίθεται σε άλλη ερμηνευτική βάση – ή ίσως τώρα μπαίνει για πρώτη φορά σε συγκεκριμένη ερμηνευτική βάση – η τεράστια σειρά των δεινών που έχουν ταλαιπωρήσει την ανθρωπότητα στη διάρκεια του γνωστού παρελθόντος της, ακόμη και των πιο πρόσφατων και ξεχωριστών από αυτά, των δυο παγκοσμίων πολέμων και των δυο επικρατέστερων πολιτικών συστημάτων, του Καπιταλισμού και του «Εφαρμοσμένου Σοσιαλισμού».

Σύμφωνα με την εναλλακτική θεώρηση της πραγματικότητας και της ιστορίας, το σύνολο των δεινών της ανθρωπότητας έχει μια και μόνη αιτία, παρά τις περί του αντιθέτου ενδείξεις, οι οποίες έχουν προκύψει από την εκδηλωμένη συμπεριφορά αυτής της αιτίας στο επιφανειακό επίπεδο της παγκόσμιας κοινωνικής ζωής. Πρόκειται για την εισβολή προ εκατομμυρίων ετών και την οριστική επικράτηση στον γήινο κόσμο, προ δεκατριών χιλιετιών περίπου, μιας οργανωμένης σκοτεινής σπείρας, που σαν μοναδικό στόχο είχε – και τον διατήρησε μέχρι τα τέλη του εικοστού αιώνα – την ολοκληρωτική υποδούλωση του ανθρώπινου γένους, την καθυπόταξη του ελεύθερου πνεύματος και την απομύζηση των πόρων του φυσικού περιβάλλοντος. Χαρακτηριστικό και κυρίαρχο στοιχείο της φυσιογνωμίας αυτής της σκοτεινής σπείρας υπήρξε πάντα ο απόλυτος εγωισμός και η ακόρεστη απληστία, για την ικανοποίηση των οποίων δεν υφίστατο κανένας φραγμός και πουθενά δεν υπήρχαν όρια.

Στα τέλη του εικοστού αιώνα, αφού προηγήθηκε μια σειρά από σοβαρές ήττες των δυνάμεών της στις αναμετρήσεις τους με τις δυνάμεις του Φωτός στον γαλαξιακό χώρο, η σκοτεινή σπείρα μεταστράφηκε προς μια λογική συμβιβασμού με τους αντιπάλους της και εγκατάλειψης των στόχων υποδούλωσης του ανθρώπινου γένους. Ο βασικός κορμός των ηττημένων δυνάμεων προχώρησε σε μια ολοκληρωτική συνθηκολόγηση και προσχώρηση στην πλευρά των πρώην αντιπάλων τους, γεγονός που συνδέεται εξ άλλου με τη νομοτέλεια περί συνειδησιακής αναβάθμισης του πλανήτη – γίνεται λόγος γι' αυτήν παρακάτω – και τις αναγκαιότητες που απορρέουν από αυτήν. Εντούτοις, κάποιες αμετανόητες μερίδες των σκοτεινών δυνάμεων εξακολουθούν να παραμένουν πιστές στις παλιές θέσεις, προκαλώντας με τις σπασμωδικές ενέργειές τους τις σοβαρές αναταραχές και τις διάφορες ανθρωπιστικές κρίσεις που συμβαίνουν σήμερα στον πλανήτη. Αυτές οι δυνάμεις έχουν άμεση σχέση με τα τελευταία καταπιεστικά και αντιδραστικά καθεστώτα, όπως εκείνα της Αμερικής, της Κίνας, του Πακιστάν, της Μιανμάρ κ.λπ. – αλλά και με μικρότερα σχήματα – και αποτελούν την αιτία ενός αφανούς αλλά σκληρού πολέμου, που εξελίσσεται σήμερα στο γήινο πεδίο αλλά και για την καθυστέρηση της εκδήλωσης της νέας πραγματικότητας.

Η σκοτεινή σπείρα, που πήρε τον έλεγχο αυτού του κόσμου στο απώτατο παρελθόν, ήταν εξωγήινης προέλευσης και χρησιμοποίησε όργανα, μέσω των οποίων πέτυχε τους σκοπούς της. Τα όργανα αυτά ήσαν και είναι φυσικά πρόσωπα, οργανώσεις, ιδρύματα, κόμματα, χούντες, εκκλησίες κ.λπ. Στα ορατά για τον κοινό άνθρωπο επίπεδα αυτής της αφάνταστης διαπλοκής προσώπων και φορέων μπορεί να υπάρχουν φαινομενικές αντιπαλότητες και συγκρούσεις μεταξύ υποκειμένων, που τυπικά υπηρετούν τον ίδιο αφέντη και εξυπηρετούν τους ίδιους σκοπούς. Όταν οι προστριβές αυτές δεν είναι πλασματικές και σκόπιμες, αποτελούν διενέξεις μεταξύ φατριών, οι οποίες, χωρίς ίσως να γνωρίζουν το όλο σύστημα, μέσα στο οποίο λειτουργούν, επιδιώκουν τη μεγιστοποίηση των ιδιωτικών τους κερδών, είτε με τη μορφή οικονομικής ισχύος είτε με τη μορφή εξουσίας και ελέγχου.

Σ' αυτή την εναλλακτική προσέγγιση της γήινης πραγματικότητας έχει θεμελιώδη σημασία ο παράγων Συνείδηση. Η ανθρώπινη συνείδηση, δηλαδή η αυτοεπίγνωση και το σύνολο των πεποιθήσεων, των ιδεών και των απόψεων που διέπουν την ανθρώπινη κοινωνία και η συνείδηση της ίδιας της γήινης σφαίρας, ως έμβιου και έλλογου όντος, που συνδέεται άμεσα με τον παράγοντα της εσωτερικής ηλεκτρομαγνητικής της κραδασμικότητας. Βάσει μιας κοσμικής νομοτέλειας, που σχετίζεται με τη φύση και την εξέλιξη της Δημιουργίας, ο πλανήτης Γη βρίσκεται στην παρούσα συγκυρία σε διαδικασία αναβάθμισης προς ένα ανώτερο επίπεδο κραδασμικότητας, δηλαδή προς  ένα ανώτερο επίπεδο Συνείδησης.

Συνέπεια του γεγονότος αυτού είναι η ανάγκη αναβάθμισης της Συνείδησης της ανθρωπότητας ως συνόλου. Με άλλα λόγια, στο προσεχές μέλλον δεν θα είναι πλέον αποδεκτή η κατοίκηση σ' αυτόν τον πλανήτη εκείνων των μερίδων της ανθρώπινης κοινωνίας, που θα βρίσκονται σε συνειδησιακή/κραδασμική αναντιστοιχία προς το νέο φυσικό περιβάλλον. Ακόμη, δεν θα είναι πλέον αποδεκτή η παρουσία της σκοτεινής σπείρας καθώς και των υπηρετών και των οργάνων της, που για χιλιάδες χρόνια διατηρούν την καταπιεστική κυριαρχία τους σ' αυτόν τον κόσμο. Αντίθετα, τα θετικά και υγιή τμήματα της ανθρωπότητας θα αποτελέσουν τους μελλοντικούς ενοίκους της γήινης σφαίρας, μαζί με τα άλλα βασίλεια των έμβιων όντων.

Βέβαια, όλη αυτή η διαδικασία δεν συμβαίνει αθόρυβα και αναίμακτα. Υπάρχει σε εξέλιξη ένας σκληρός πόλεμος – όπως αναφέρθηκε παραπάνω – ανάμεσα στους φορείς της αντίδρασης και εκείνους της προόδου, ο οποίος κατά κύριο λόγο συνίσταται στην  αγωνιώδη και σπασμωδική αντίσταση εκείνων που αισθάνονται ότι πλησιάζει το αναπόφευκτο τέλος τους. Όμως τα σημαντικότερα γεγονότα αυτού του πολέμου συμβαίνουν πίσω από ένα παραπέτασμα, πράγμα που τα καθιστά αθέατα για το ευρύ κοινό. Τα φανερά γεγονότα είναι ανεπαρκή για να δώσουν ικανοποιητική εικόνα του τι πραγματικά συμβαίνει. Εννοείται ότι σημαντικός είναι εδώ και ο ρόλος των κύριων ΜΜΕ, που στον ένα ή τον άλλο βαθμό υπηρετούν το κατεστημένο και την Νέα Παγκόσμια Τάξη, που σαν ιδέα ανήκει στην παραιτημένη σκοτεινή σπείρα και σήμερα προωθείται από τα αμετανόητα υπολείμματα των οπαδών της.

Από μια άποψη όλη αυτή η κατάσταση αποτελεί ένα συμπαντικό πανηγύρι ανατροπής και αναγέννησης, στο οποίο ήρθαν να συμμετάσχουν οι εξωγήινοι φίλοι της ανθρωπότητας. Για τους υποστηρικτές της προόδου και πολέμιους της αντίδρασης, οι εξωγήινοι εταίροι αυτής της διοργάνωσης είναι φίλοι και σύντροφοι. Πρόκειται για εκπροσώπους διακοσίων χιλιάδων αστρικών συστημάτων του Γαλαξία και άλλων κοντινών γαλαξιών, που απαρτίζουν τη Γαλαξιακή Ομοσπονδία Του Φωτός, ο στόλος της οποίας σταθμεύει στο περιβάλλον του ηλιακού συστήματος από το 1954. Ενώ η παρουσία τους στο γήινο πεδίο ήταν από εκατοντάδες χρόνια υπαρκτή μέσω απεσταλμένων παρατηρητών, στο διάστημα που μεσολάβησε από το έτος άφιξης του στόλου μέχρι σήμερα έχουν προχωρήσει στη σύναψη σχέσεων συνεργασίας με σημαντικές προσωπικότητες και διάφορα κέντρα (επιστημονικά, πολιτικά κ.λπ.) του γήινου κόσμου.

Παράλληλα ένας μεγάλος αριθμός μηνυμάτων, προερχόμενων από ποικίλες πηγές στο εσωτερικό του εξωγήινου στόλου, διακινείται προς τον γήινο πληθυσμό, μεταδίδοντας πληροφορίες για την εξέλιξη της κατάστασης και επιπλέον οδηγίες, παραινέσεις και συμβουλές πνευματικού, πολιτικού και οικολογικού περιεχομένου, αποβλέποντας στην επιτάχυνση της προετοιμασίας της ανθρωπότητας για τις μεγάλες αλλαγές και στη μεγιστοποίηση της επιτυχίας του επικείμενου εγχειρήματος. Σε όλα αυτά τα μηνύματα γίνεται με διάφορους τρόπους εμφανής η καλή πρόθεση των εξωγήινων επισκεπτών για το γένος των ανθρώπων, μάλλον για το γένος των ανθρώπων της Γης, αφού και οι ίδιοι είναι άνθρωποι ενός ανώτερου συνειδησιακού επιπέδου. Αυτό ισχύει τουλάχιστον για την πλειοψηφούσα μερίδα του προσωπικού, που επανδρώνει τον στόλο της Γαλαξιακής Ομοσπονδίας, ενώ επιπλέον υπάρχουν οντότητες μιας υπέρτερης ιεραρχικής βαθμίδας, που η φύση τους τις τοποθετεί πέρα από τα όρια της ανθρώπινης φύσης.

Ας δούμε μια σειρά από ενδεικτικά αποσπάσματα τέτοιων μηνυμάτων:

Κατ’ αρχήν, αναφορικά με τις πολιτικο-οικονομικές μεταρρυθμίσεις, που κρίνονται απαραίτητες για μια καινούργια, δικαιότερη κοινωνία, διαβάζουμε τα εξής σ’ ένα μήνυμα της 26^ης Ιουνίου 2007, σχετικά με την εγκαθίδρυση μεταβατικών καθεστώτων, που θα προωθήσουν τις νέες πολιτικές: «Εκείνοι που πρόκειται να ενεργήσουν σαν μεταβατική ή υπηρεσιακή κυβέρνηση προετοιμάζονται για τα άκρως ευπρόσδεκτα καθήκοντά τους. Πρώτ’ απ’ όλα, μια σειρά εξαγγελιών για καθεστωτικές αλλαγές, τις οποίες θα ακολουθήσουν αναλυτικές εξηγήσεις για το αμερικανικό πρόγραμμα παραγραφής χρεών. Θα ακολουθήσουν οι ανακοινώσεις που θα αφορούν το νέο τραπεζικό σύστημα, το νέο νόμισμα και την αληθινή αξία αυτού του νέου σκληρού νομίσματος. Αυτά τα πράγματα, καθώς γνωρίζετε, είναι μόνο η αρχή. Τα επόμενα βήματα είναι η μετακίνηση αυτού του κόσμου προς την ειρήνη, πράγμα που σημαίνει άμεση απομάκρυνση από το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Τα βήματα αυτά θα συμβούν παράλληλα με κάποιες ευρείας κλίμακας διπλωματικές πρωτοβουλίες, στις οποίες ήδη έχουν προχωρήσει οι γήινοι σύμμαχοί μας. Οι διαπραγματεύσεις αυτές αφορούν πολλές συγκρούσεις, μεγάλες και μικρές, που εξελίσσονται επί δεκαετίες. Αυτά τα πρώτα βήματα θα διασφαλίσουν την αφθονία και θα παράσχουν ένα ειρηνικό οικουμενικό περιβάλλον. Ταυτόχρονα οι επιχειρήσεις θα μετατραπούν σε λαϊκούς συνεταιρισμούς, οι οποίοι θα επιτρέπουν στα άτομα να σχηματίσουν επιχειρηματικές δομές, που θα περιλαμβάνουν προβλέψεις για την προστασία της Μητέρας Γης και των οικοσυστημάτων της, καθώς και αποδόσεις για το κοινό καλό».

Αμέσως μετά, στο ίδιο μήνυμα, υπάρχει μια παράγραφος που φανερώνει μια πτυχή της πνευματικότητας, για την οποία έγινε λόγος παραπάνω, ως ζωτικού φυσιογνωμικού στοιχείου της κοινωνίας των εξωγήινων επισκεπτών μας. Συγκεκριμένα γίνεται λόγος για τους «Ανελθόντες Κυρίους» και τον ρόλο που αυτοί πρόκειται να παίξουν στη διαδικασία της μεταμόρφωσης του κόσμου μας. Υπάρχει ακόμη μια αναφορά στον «Ουρανό». Οι μεν Ανελθόντες Κύριοι είναι οντότητες, οι οποίες, μέσα από την εμπειρία της ανθρώπινης ενσάρκωσης και την επιτυχή αντιμετώπιση των δοκιμασιών που αυτή τους επέβαλλε, έχουν ανέλθει σε ανώτερα επίπεδα ύπαρξης, με διευρυμένες δυνατότητες φυσικής υπόστασης και με ειδικές αρμοδιότητες, όσον αφορά στην εξέλιξη αυτού του πλανήτη και των λαών που τον κατοικούν. Ο δε Ουρανός εκφράζει την κοινότητα των πνευματικών οντοτήτων της 5^ης Διάστασης, από την οποία εκπορεύονται οι αποφάσεις και οι εντολές, που ρυθμίζουν την εφαρμογή του σχεδίου για την μεταμόρφωση του γήινου κόσμου.

Στην παράγραφο αυτή διαβάζουμε τα εξής: «Οι Ανελθόντες Κύριοι πρόκειται να παρέμβουν ανοιχτά σε διάφορα μέρη του πλανήτη για να προωθήσουν την παγκόσμια ειρήνη και αρμονία. Ο κόσμος σας πρέπει να τιμήσει τους πολλούς πολιτισμούς του και να απολαύσει έμπρακτα αυτή την ασυνήθιστη πολυποικιλότητα. Η αναγνώριση των πολλών πλευρών αυτής της πολυποικιλότητας είναι ένα ζωτικής σημασίας βήμα προς τη δημιουργία της μελλοντικής γαλαξιακής κοινωνίας σας. Αυτή η μεγάλη κλίμακα γλωσσών, παραδόσεων και ηθών είναι μια σημαντική πηγή, που μπορεί να αποτελέσει το θεμέλιο γι’ αυτό που πρόκειται να γίνετε. Οι Ανελθόντες Κύριοι έχουν την πρόθεση να το αναλύσουν αυτό σε μελλοντικά μηνύματά τους και να χρησιμοποιήσουν το γεγονός σαν ένα σημείο συναίνεσης, καθώς θα σας δείχνουν πώς να ενωθείτε, με ένα τρόπο που θα ευχαριστήσει τόσο τον Ουρανό όσο και εσάς».

Πάλι σχετικά με τη σημασία των μεταβατικών καθεστώτων, μαζί με μια νύξη για τον σημερινό αντιδραστικό χαρακτήρα του Ο.Η.Ε., από μήνυμα της 11^ης Σεπτεμβρίου 2007: «Οι πολλές μεταβατικές κυβερνήσεις και η ευρεία αναμόρφωση των Ηνωμένων Εθνών είναι μερικές από τις αλλαγές που θα αποβούν καθοριστικές για την δημιουργία απρόσκοπτης συνεργασίας μεταξύ των εθνών. Σ’ αυτές περιλαμβάνεται η κατάργηση των καταστροφικών χρεών, τα οποία πάρα πολλά έθνη έχουν εξαναγκαστεί να υπομένουν. Αυτή η παγκόσμια δημιουργία χρεών ήταν το «μητρικό γάλα» για ένα παρασιτικό, παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα, το οποίο, μαζί με τους επιχειρηματικούς συμμάχους του, κυβέρνησε απάνθρωπα τον κόσμο σας. Η τεράστια δύναμη που κατείχαν χρησιμοποιήθηκε για τη δημιουργία πολέμων, την ενδημική βία και για μυριάδες από βάσανα που έχουν ταλαιπωρήσει τον κόσμο σας. Αυτές οι διασπαστικές τακτικές πρόκειται να σταματήσουν, αφήνοντας τους ανθρώπους να δουν πόσο συνδεδεμένοι είναι πραγματικά μεταξύ τους. Αυτή η αποκάλυψη θα είναι η γέννηση μεγάλου αλληλοσεβασμού και αλληλοαναγνώρισης της αυτοδιάθεσης μεταξύ των εθνών του κόσμου».

Μερικές από τις έννοιες, που διαχρονικά έχουν κατά κόρον αποτελέσει αντικείμενα σχολιασμών και αναλύσεων για τον αριστερό λόγο, είναι η κατανομή του πλούτου στην ανθρώπινη κοινωνία και η έλλειψη ή η αφθονία αγαθών στις διάφορες κατά τόπους μερίδες της. Οι αναφορές στα σχετικά ζητήματα, που υπάρχουν μέσα στην εξωγήινη κειμενογραφία, πείθουν για την ιδιαίτερη ευαισθησία αλλά και αυστηρότητα, με την οποία οι αποστολείς των μηνυμάτων προσεγγίζουν τα ζητήματα αυτά. Συχνά εκφράζουν ενδιαφέρουσες απόψεις για τη σπουδαιότητα της αφθονίας σε σχέση με την επιδιωκόμενη πρόοδο του γήινου πληθυσμού αλλά και για μια εναλλακτική, ορθολογική και συνετή προσέγγιση της έννοιας και της πραγματικής κατάστασης της αφθονίας. Χαρακτηριστικά είναι τα ακόλουθα αποσπάσματα.

Το πρώτο αφορά στην υλική, στην χρηματο-οικονομική εκδοχή της αφθονίας και στην τεχνική αλλά και τη σημασία της αναδιανομής του πλούτου: «Το χρήμα δεν θα είναι πλέον ένας παράγων διαχωρισμού της ανθρωπότητας. Πράγματι, η παγκόσμια αφθονία θα είναι ένας παράγων οικοδόμησης του μελλοντικού κόσμου της παγκόσμιας ενότητας. Η αφθονία, που κυριολεκτικά χρειάστηκαν αιώνες για να συγκεντρωθεί, είναι τα θεμέλια για εκείνο που οι γήινοι σύμμαχοί μας προτίθενται να οικοδομήσουν. Καθώς το χρήμα, ως σήμερα, έχει χρησιμοποιηθεί κατά κύριο λόγο σαν μέσον απόκτησης και διατήρησης ισχύος, το πρώτο βήμα μιας ουσιαστικής αλλαγής είναι ο τερματισμός του τεράστιου οικονομικού χάσματος που χαρακτηρίζει τις κοινωνίες σας. Επιπλέον, αυτή η εξομάλυνση του γηπέδου απαιτεί κανόνες: Δεν πρόκειται απλά για διανομή μεγάλων ποσών μεταξύ των φτωχών, δηλαδή για εκείνους που έχουν μια πολύ ιδεαλιστική αντίληψη για το πού είναι αναμεμιγμένοι με το να είναι πάρα πολύ πλούσιοι. Η πρόκληση βρίσκεται στο να καταστρώσεις ένα σχέδιο διανομής, που θα περάσει τον πλούτο, με ένα πρακτικό τρόπο, από τους προηγούμενους κατόχους του σε εκείνους που είναι εντελώς άπειροι σχετικά με τις ευθύνες που φέρνουν τα πολλά χρήματα. Προκειμένου να αντιμετωπιστεί αυτό, καταρτίστηκε ένα «δένδρο διανομής» και ορίστηκαν τα μέσα για τη διατήρηση της σταθερότητας αυτού του μηχανισμού διανομής που έχει στηθεί. Ένα επακόλουθο είναι η δημιουργία προγραμμάτων εκπαίδευσης των πρώτων αποδεκτών αυτών των τεράστιων ποσών. Αυτή η κρίσιμη διαδικασία εξαρτάται από τις νέες μεταβατικές κυβερνήσεις, που είναι επιφορτισμένες με την εγκαθίδρυση αυτού του συστήματος διατήρησης της ευμάρειας» (21 Αυγούστου 2007).

Υπάρχει ωστόσο και μια άλλη εκδοχή της αφθονίας, που είναι πνευματικής και διανοητικής υφής και σχετίζεται με την αρετή της ολιγάρκειας και την υπέρβαση της καταναλωτικής μανίας, στην οποία είναι εθισμένη η σημερινή ανθρώπινη κοινωνία: «Η πανδημική ένδεια θα εξαλειφθεί και θα αντικατασταθεί από μια αφθονία δυνατοτήτων. Αυτό σημαίνει ότι οι κεντρικές αντιλήψεις της ανθρωπότητας που αφορούν τον πλούτο και τα παρεμφερή ζητήματα χρειάζονται άμεση αναθεώρηση. Η ευμάρεια είναι μια κατάσταση του νου και η εμπειρία της αφθονίας πρέπει να κατανοηθεί σαν ένα μέσον για την επίτευξη βαθιάς αλλαγής των σημερινών πεποιθήσεων. Όταν θα υπάρξει η αφθονία, θα ήταν φρόνιμο να μετακινηθείτε πέρα από την επιθυμία του να συγκεντρώνετε μόνο μια μεγάλη συλλογή από καινούργια «παιχνίδια». Οι νέες τεχνολογίες σας θα είναι σαν ένα θεϊκό τζίνι που θα ικανοποιεί τις επιθυμίες σας, εκείνες που θα βασίζονται σε ειλικρινή πρόθεση. Αναγνωρίζοντας, δηλαδή, εκείνα τα πράγματα που θα σας κάνουν να αισθάνεστε και να βιώνετε την ικανοποίηση της αφθονίας. (…) Αυτή η νέα πραγματικότητα αφορά την ίση εξυπηρέτηση όλων, περιλαμβανομένων και των εαυτών σας. (…) Κανείς δεν θα χρειάζεται να στερείται τροφής ή ένδυσης ή ικανοποιητικού καταλύματος. Το Θείον είναι παραπάνω από ικανό να παράσχει οτιδήποτε χρειάζεται προκειμένου να εκπληρωθούν οι στόχοι της κάθε ζωής. Ο Ουρανός βλέπει αυτή την επόμενη φάση σαν τη μετάβασή σας από την παραπλανητική πίστη στη φτώχια, τη δημιουργημένη από το Σκότος, σε μια άλλη, σύμφωνα με την οποία θα έχει δικαιωματικά αποκατασταθεί σε σας η φυσική σας εσωτερική και εξωτερική κατάσταση ευμάρειας. Η ευμάρεια είναι μια νοητική κατάσταση εκδηλωμένη στην πραγματικότητα. Αυτές οι πηγές στη διάθεσή σας θα βεβαιώνουν ότι οι βαθύτερες επιθυμίες σας θα υλοποιούνται. Αυτός ο πλούτος και η ποικιλία εκπληκτικών τεχνολογιών θα σας ρίξουν σε μια χαρούμενη μαθησιακή διαδικασία και ο καθένας από εσάς έχει ένα μέρος να παίξει σ’ αυτή τη θεία, μαγική παραγωγή. Καθώς όλα αυτά σε λίγο θα ξεδιπλωθούν, θα μπορέσετε να δείτε ότι όσα σας λέγαμε είναι πράγματι αληθινά. Η αφθονία είναι ένα εργαλείο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την κατάργηση των παλιών αδικιών και ανισοτήτων. Ο κόσμος ολόγυρά σας είναι κυριολεκτικά ένας καθρέπτης, όπου όλα επιστέφουν εμπρός και όπου οι πονηρές μηχανορραφίες του Σκότους έχουν χειραγωγήσει τις ζωές σας για δεκατρείς χιλιετίες. Αυτός ο κόσμος-καθρέπτης πρόκειται να θρυμματιστεί από αυτό που συμβαίνει τώρα. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να είσαστε προετοιμασμένοι με σταθερή πρόθεση κατά νου, όσον αφορά στο ποιες αλλαγές θα θέλατε να κάνετε να συμβούν. Η αφθονία είναι το υποστήριγμα του εκπληκτικού νέου κόσμου σας» (11 Σεπτεμβρίου 2007).

Στην παραπάνω παράγραφο γίνεται λόγος για την «νέα τεχνολογία» και την αξιοποίησή της. Το ζήτημα της κατοχής της τεχνολογίας και των προθέσεων, βάσει των οποίων οι άρχουσες τάξεις έχουν κάνει χρήση της τεχνολογίας που κατείχαν στη διάρκεια της εξέλιξης του καπιταλιστικού κόσμου, έχει κι αυτό αποτελέσει ένα από τα σημαντικότερα αντικείμενα σχολιασμού της παραδοσιακής αριστερής φιλολογίας. Σχετικές αναφορές υπάρχουν και στο άρθρο «Αυτοδιαχείριση και Σοσιαλισμός» του Δημήτρη Αργυρού, όπως π.χ. «Ένα τέτοιο σχέδιο προϋποθέτει μια κατάλληλη ιδεολογική προετοιμασία (…), για να επιβληθεί μια αλλαγή, που πάει πιο πέρα απ’ την κατάκτηση (…) των γιγάντιων μονοπωλιακών επιχειρήσεων και της τεχνολογίας τους (…)» ή «…με την αυτοδιαχείριση και την άμεση δημοκρατία επανέρχεται στις ρίζες της η κουβέντα για την οικοδόμηση ενός πραγματικά σοσιαλιστικού μέλλοντος, με βάση τις σύγχρονες ανάγκες και την ανάπτυξη της τεχνολογίας, υπολογίζοντας, ανάμεσα σ’ άλλα, την οικολογική διάσταση του προβλήματος» ή τέλος «…για την εξέλιξη της τεχνολογίας, που από την στιγμή που θα καταλάβουμε πώς θα χρησιμοποιήσουμε την ενέργεια του ατόμου, θα φωτίσει την ύπαρξή μας».

Οι φράσεις αυτές από το άρθρο του Δημήτρη Αργυρού αντανακλούν σε σημαντικό βαθμό τις ανησυχίες και τους στόχους του αριστερού κινήματος, σε ότι αφορά τον χαρακτήρα της τεχνολογίας, τα υποκείμενα που την μεταχειρίζονται, τους σκοπούς που υπηρετεί και τις υπάρχουσες δυνατότητες για μεταστροφή όλων αυτών των παραμέτρων προς μια θετικότερη, κοινωνικά και οικολογικά, κατεύθυνση. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός, ότι οι ίδιες ανησυχίες και οι ίδιοι στόχοι συνιστούν τον βασικό κορμό των σχετικών απόψεων και επιδιώξεων των εξωγήινων συνοδοιπόρων μας. Τα παρακάτω αποσπάσματα από μηνύματά τους είναι σαφή και ξεκάθαρα:

«Μόλις αναγγελθεί επίσημα η ευεργετική παρουσία μας, θα μπορέσουμε να αναβαθμίσουμε μερικές από τις τεχνολογίες σας, που μόλις θα έχουν απελευθερώσει οι προσωρινές κυβερνήσεις σας. Η επιθυμία μας είναι να έχετε στη διάθεσή σας την κατάλληλη τεχνολογία για ότι χρειάζεται να γίνει. (…) Υπάρχει στον κόσμο σας μια ολόκληρη κατηγορία τεχνολογιών, που είτε κρατήθηκαν μακριά από το κοινό είτε έχουν απαγορευθεί εντελώς από τις ελίτ της εξουσίας. Αυτές αποτελούν το μεταβατικό στοιχείο ανάμεσα σε ό,τι χρησιμοποιείτε τώρα και ό,τι προτιθέμεθα να σας δώσουμε. Αυτή η μεταβατική τεχνολογία θα μπορέσει να σας απαλλάξει από την εξαρτημένη από το πετρέλαιο οικονομία σας και να σας εφοδιάσει με επαναστατικά μέσα παραγωγής ηλεκτρισμού, τροφοδοσίας των οχημάτων σας και αεροπορικής μετακίνησης. Επί πλέον, υπάρχει μια πολύ αποτελεσματική διαδικασία, που μπορεί να λύσει το διογκούμενο πρόβλημα των στερεών αποβλήτων, ενώ παράλληλα θα σας δώσει έναν αποδοτικό και οικολογικά ασφαλή τρόπο για την παραγωγή των λιπασμάτων που απαιτούνται για την μαζική καλλιέργεια της πλανητικά απαιτούμενης τροφής σας. Αυτές οι καινοτομίες είναι κατώφλι προς εκείνο που θα σας δώσουμε, δηλαδή τους μεταλλάκτες ενέργειας. (…) Οι μεταλλάκτες ενέργειας είναι οικολογικά ασφαλείς και πρόκειται να φέρουν εσάς και την τεχνολογική σας πρόοδο σ’ εκείνα τα επίπεδα, που επί μακρόν σας είχαν αρνηθεί οι σκοτεινές σας εξουσίες. Με λίγα λόγια, η μεταβατική περίοδος θα σας προωθήσει γρήγορα στο σημείο, που θα έπρεπε να βρίσκεστε πριν από δέκα ως είκοσι χρόνια, αν είχε επιτραπεί η φυσική σας πρόοδος. Απελευθερωμένη η τεχνολογία δημιουργεί κύματα, που πηγαίνουν μπροστά μια κοινωνία, όπως τα κύματα του ωκεανού. Αυτή η φυσική πλημμυρίδα καταλήγει στην κοινωνική ευμάρεια, ενώ ταυτόχρονα δίνει μαθήματα, που επιτρέπουν στην κοινωνία να αναδομήσει τον εαυτό της με νέους και δυναμικούς τρόπους. Η σκοτεινή συμμορία σας κατέστειλε αυτή τη φυσική ροή, φοβούμενη την επίδραση που θα είχαν οι νέες τεχνολογίες στην ικανότητά της να ελέγχει και να χειραγωγεί την παγκόσμια οικονομία. Ο φόβος της απώλειας του ελέγχου είναι η κινητήρια δύναμή της» (14 Αυγούστου 2007).

«…Αυτά τα πρώτα βήματα θα διασφαλίσουν την αφθονία και θα παράσχουν ένα ειρηνικό πλανητικό περιβάλλον. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, οι μεγαλύτερες κυβερνήσεις του κόσμου θα μπορέσουν να βάλουν τέλος στη μυστικότητα και την απαγόρευση, που επί μακρόν περιέβαλαν πάρα πολλές μηχανές «ελεύθερης ενέργειας» και συσκευές καθαρισμού της μόλυνσης. Αυτές οι κυβερνήσεις θα έχουν την ικανότητα να δώσουν στον κόσμο σας μεταβατικές τεχνολογίες, που θα βρίσκονται ανάμεσα στη σημερινή τεχνολογία σας των ορυκτών καυσίμων και τη δική μας, τη βασιζόμενη στο Φως (σημ.: με τη λέξη Φως οι αποστολείς των μηνυμάτων εννοούν την «καθαρή» και «αγνή» ενέργεια που χρησιμοποιούν στις εφαρμογές τους). (…) …πολλές από τις τεχνολογίες περιλαμβάνουν μέρη που ανοίγουν τον δρόμο προς τα οχήματα «μαγνητικής ανύψωσης», τα οποία θα μπορέσουν να αντικαταστήσουν τις αερομεταφορές αεριοπροώθησης, που τώρα μολύνουν βαριά την ανώτερη ατμόσφαιρά σας. (…) Αυτή η τεράστια αγορά πρακτικών ιδεών και επινοήσεων θα μπορέσει να οδηγήσει σε μια αληθινή συμμετοχική δημοκρατία. Επί του παρόντος, αυτό πραγματοποιείται σε μικρή κλίμακα από τον Ιστό Οικουμενικού Εύρους (σημ.: www), δηλαδή το Διαδίκτυο. Σκοπεύουμε να θέσουμε σε κυκλοφορία έναν αριθμό από δεσμευμένες ως τώρα εφευρέσεις, προκειμένου να επεκτείνουμε αυτό το επικοινωνιακό περιβάλλον. Το Διαδίκτυο δεν είναι παρά ένα μέσον που διακινεί μόνο φωνή, κείμενο και εικόνα. Το επόμενο βήμα θα είναι να μετατραπεί αυτό το μέσον σε αντίγραφο του πραγματικού κόσμου, δηλαδή ένα ολογραφικό, ενιαίο περιβάλλον. Σε αυτήν την «ολοχώρα» θα μπορείτε να κινηθείτε διαμέσου πολλών από τα προπαρασκευαστικά στάδια, που θα σας βοηθήσουν να αποφασίσετε ποια βήματα να κάνετε πάνω στο δρόμο προς μια ελεύθερη και ανοιχτή συμμετοχική δημοκρατία» (10 Ιουλίου 2007)

«…η παγκόσμια οικονομία σας θα μεταμορφωθεί σε μεγάλο βαθμό προς το καλύτερο μέσα από την εισαγωγή ενός πλήθους νέων τεχνολογιών. Αυτές οι νέες τεχνολογίες προκαλούν σχεδόν μηδενική μόλυνση και έχουν τη δυνατότητα να διορθώσουν ένα μεγάλο μέρος της βλάβης που έχει προκληθεί από τα διακόσια χρόνια της βιομηχανικής σας επανάστασης. (…) Η ίδια η φύση των νέων τεχνολογιών εγγυάται ένα πανηγυρικό ξεκίνημα. Η ιδέα είναι να υποστηριχθεί μια θεαματική μεταμόρφωση του πλανήτη σας, με την οποία κάθε χωριό και κάθε επαρχιακή κωμόπολη θα αναβαθμιστεί από τις τεχνολογίες που ραγδαία θα αναμορφώσουν τη στέγαση και θα προσφέρουν ένα εξαιρετικά πλούσιο περιβάλλον. Η απαρχή της μετα-πληροφορικής τεχνολογίας συνδυασμένης με ένα περιβάλλον υπερ-Διαδικτύου αποτελεί την προμετωπίδα της δράσης μας για την επίσπευση της πρώτης επαφής. Η επικοινωνία μεταξύ ατόμων και επιχειρήσεων χρειάζεται να γίνει περισσότερο συνειδητή και ευφυής (σημ.: “…more conscious and intelligent”). Χρειάζεται δηλαδή να μετακινηθεί από την εποχή των ηλεκτρονικών στην εποχή του φωτός. Τότε θα μπορέσουμε να εισαγάγουμε συσκευές τεχνητής νοημοσύνης με τις φυσικές τους μεθόδους άμεσης διδασκαλίας. Η επιστήμη σας έχει προχωρήσει πολύ σ’ αυτά τα πεδία, οπωσδήποτε όμως δεν έχει επινοήσει ακόμη μερικούς από τους τρόπους που θα την μετακινήσουν ολοκληρωτικά στην επανάσταση του επόμενου επιπέδου των δικτύων ηλεκτρονικών υπολογιστών και της συνειδησιακής σας ανύψωσης» (19 Ιουνίου 2007).

Τα τρία αυτά αποσπάσματα, που είναι μέρος ενός πολύ μεγαλύτερου συνόλου παρόμοιων αναφορών, φανερώνουν ότι επέρχεται μια δραστική και ουσιαστική αλλαγή στη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στην τεχνολογία και την ανάπτυξη του ανθρώπινου πολιτισμού, σε όλες τις θετικές εκδοχές του. Οι δύο σημαντικότερες παράμετροι αυτής της αλλαγής είναι αφ’ ενός η ριζικά διαφορετική φύση της νέας τεχνολογίας και αφ’ ετέρου η μετακίνηση της κατοχής της τεχνολογικής ισχύος από τα χέρια της εξουσιαστικής τάξης στα χέρια ενός αναβαθμισμένου, συνειδησιακά και δυνητικά, κοινωνικού συνόλου.

Όμως τι αναφορές υπάρχουν στα ζητήματα του Σοσιαλισμού, της Δημοκρατίας και της Αυτοδιαχείρισης; Φαίνεται πως οι όροι «Σοσιαλισμός» και «Αυτοδιαχείριση» δεν περιλαμβάνονται, σαν όροι, στο λεξιλόγιο των εξωγήινων λαών, σε αντίθεση με τον όρο «Δημοκρατία» (ακόμη και με τον όρο «Επανάσταση»), αν κρίνουμε από την απουσία τους στη διατύπωση των μηνυμάτων που μας απευθύνουν. Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει ότι απουσιάζουν οι έννοιες που αντιστοιχούν σ’ αυτούς από το όλο φάσμα της πολιτικής ιδεολογίας και κουλτούρας τους. Πραγματικά, ένας πολύ αξιοσημείωτος όγκος εκφρασμένων απόψεων αποκαλύπτει ξεκάθαρα ένα πολιτικό φρόνημα, που στα πλαίσια των γήινων δεδομένων έχει χαρακτηριστεί αριστερό. Οι διάφορες επί μέρους πτυχές αυτού του φρονήματος αναφέρονται σε θέσεις που αφορούν τον χαρακτήρα και τη λειτουργία της οικονομίας, τη σημασία και την αξιοποίηση της τεχνολογίας, όπως φάνηκε παραπάνω, τη διάρθρωση και τη δραστηριότητα του κοινωνικού ιστού, την αξία της ελευθερίας σε εθνικό και προσωπικό επίπεδο, τη σπουδαιότητα της εξασφάλισης ενός υγιούς φυσικού περιβάλλοντος και την ιερότητα των ποικιλόμορφων οικοσυστημάτων της γήινης σφαίρας.

Αντίθετα, υπάρχει πληθώρα καυστικών αναφορών τόσο στις αντικοινωνικές και καταστροφικές πρακτικές, που εφάρμοσαν επί εκατονταετίες οι τάξεις των εξουσιαστών αυτού του κόσμου, στη μεταχείριση του ανθρώπινου δυναμικού του και στην υπερεκμετάλλευση των πόρων του πλανήτη, όσο και στις εγκληματικές συμπεριφορές του συνόλου της ανθρωπότητας, που οδήγησαν στην περιβαλλοντική κρίση της εποχής μας και στα πολλαπλά τραγικά αδιέξοδα του σημερινού κόσμου.

Δεν θα πρέπει να αποτελεί έκπληξη το γεγονός, ότι εξωγήινοι πληθυσμοί παρουσιάζονται να διαθέτουν πολιτικές πεποιθήσεις και απόψεις, να έχουν επίγνωση των διαφορών μεταξύ πολιτικών συστημάτων και μάλιστα να εκφράζονται με αξιοσημείωτη ευαισθησία και αποστροφή κατά των διαφόρων καταπιεστικών καθεστώτων του δικού μας κόσμου. Για την κατανόηση του πράγματος είναι κρίσιμο να αντιληφθεί κανείς, ότι πρόκειται για ανθρώπινα όντα οργανωμένα σε πολυπληθείς κοινωνίες, που διαφέρουν από τους ανθρώπους της Γης με τρόπο ανάλογο προς εκείνον που διαφέρει ένας χρηματιστής της Νέας Υόρκης από ένα πρωτόγονο κάτοικο της ζούγκλας του Αμαζονίου.

 Εξ άλλου είναι γνωστό, ότι κοινωνίες άλλων πλανητών έχουν βιώσει στο παρελθόν ή βιώνουν στο παρόν συνθήκες απολυταρχισμού και πολιτικής βίας οργουελικού χαρακτήρα. Οι πολιτικές αντιπαλότητες και επαναστάσεις δεν θα πρέπει να θεωρούνται ως καταστάσεις που χαρακτηρίζουν αποκλειστικά τον δικό μας πλανήτη.

Η σταχυολόγηση περικοπών από τα σχετικά μηνύματα που ακολουθεί, παρουσιάζει ανάγλυφα το φάσμα των πολιτικών πεποιθήσεων που πρεσβεύουν εκείνοι, που έχουν έρθει για να συνδράμουν τις γήινες προοδευτικές δυνάμεις σε έναν εναλλακτικό τρόπο υλοποίησης της αριστερής ιδεολογίας:

«Η ανάκτηση της προσωπικής σας ισχύος είναι η πρώτη φάση στη διαδικασία της μεταβολής του πώς βλέπετε τους εαυτούς σας και τον κόσμο μέσα στον οποίο ζείτε. (…) Καθώς θα αφιερώνεστε στη μεταμόρφωση του κόσμου σας, θα αναπτύξετε μια καινούργια εκτίμηση του ποιοι είστε. Αυτή η ανάπτυξη επίγνωσης θα φέρει στην επιφάνεια μια εσωτερική ανάγκη να εκφράσετε τη δημιουργικότητά σας, που με τη σειρά της θα οδηγήσει σε μια επιθυμία να βοηθήσετε άλλους να υλοποιήσουν τη δημιουργική συνεισφορά τους. (…) Καθώς θα αρχίζετε αυτή την αυτοενεργοποίηση, η κοινωνία σας παρομοίως θα αντανακλά αυτή τη ικανότητα για όλο και μεγαλύτερη αλλαγή και θα γίνει πολύ πιο δυναμική σε κάθε σφαίρα δραστηριότητας. (…) Βλέπουμε αυτό το μεταβατικό πεδίο σαν ένα χώρο όπου οι ιδέες ρέουν και καρποφορούν. Όπου αναπτύσσεται δημιουργικά η προσωπική συμμετοχή. (…) Η καταπίεση θα πάρει τέλος και ο Ουρανός επιθυμεί ειλικρινά να βεβαιώσει τον καθένα ότι θα περιφρουρηθεί ο απαραίτητος βαθμός ελευθερίας για όλους. Η σημερινή πολυποικιλότητα μηχανισμών κοινωνικού ελέγχου δεν θα είναι πλέον ανεκτή. Στη θέση της θα εξαπλωθεί σε όλα τα έθνη ένα νέο μοντέλο δημοκρατίας, που θα μπορεί να εκφραστεί με ατελείωτους διαφορετικούς τρόπους». (10 Ιουλίου 2007).

Υπάρχουν κάποιες φράσεις-κλειδιά στο παραπάνω απόσπασμα, στις οποίες αξίζει να σταθεί κανείς με ιδιαίτερη προσοχή. Για παράδειγμα η φράση «Η ανάκτηση της προσωπικής σας ισχύος είναι η πρώτη φάση στη διαδικασία της μεταβολής του πώς βλέπετε τους εαυτούς σας και τον κόσμο…» αποτελεί αναφορά στην απαλλαγή του δημιουργικού πολίτη από τον ζυγό της υποταγής στα συμφέροντα και την εκμετάλλευση, στη μεταστροφή του από την αφιέρωση της σωματικής και πνευματικής του ενέργειας στις απαιτήσεις της μισθωτής, επιβεβλημένης εργασίας στην καλλιέργεια των προσωπικών δεξιοτήτων του και την οικιοθελή προσφορά του προσωπικού του προϊόντος στο κοινωνικό σύνολο. Παρόμοιου περιεχομένου και νοήματος είναι και η φράση «Αυτή η ανάπτυξη επίγνωσης θα φέρει στην επιφάνεια μια εσωτερική ανάγκη να εκφράσετε τη δημιουργικότητά σας, που με τη σειρά της θα οδηγήσει σε μια επιθυμία να βοηθήσετε άλλους να υλοποιήσουν τη δημιουργική συνεισφορά τους».

Ας δούμε τη φράση «…όπου οι ιδέες ρέουν και καρποφορούν», την αναφερόμενη στην αναγεννημένη ανθρώπινη κοινωνία. Δεν χρειάζεται βέβαια ιδιαίτερα σχόλια η σημασία της πραγματικά ελεύθερης διακίνησης των ιδεών, σε ένα περιβάλλον απαλλαγμένο από σκοπιμότητες, προκαταλήψεις και μισαλλοδοξίες, σε ένα κοινωνικό περίγυρο που αληθινά ενδιαφέρεται για τον πλουραλισμό των ιδεών και τη σύνθεση των απόψεων. Σε ένα τέτοιο κοινωνικό περίγυρο πραγματικά οι ιδέες ρέουν και καρποφορούν προς όφελος του συνόλου. Και φυσικά σ’ αυτές τις συνθήκες «αναπτύσσεται δημιουργικά η προσωπική συμμετοχή».

Το επόμενο τμήμα του αποσπάσματος χαρακτηρίζεται από τον ελπιδοφόρο χαρακτήρα του αλλά δεν απαιτεί κάποια συγκεκριμένη ανάλυση. Εξαίρεση ίσως αποτελεί μόνο ο όρος «νέο μοντέλο δημοκρατίας», η έννοια του οποίου γίνεται εμφανής μέσα από την ανάγνωση μιας σειράς μηνυμάτων πολιτικού περιεχομένου, τα οποία καταδεικνύουν εν τέλει ότι πρόκειται για το καθεστώς της άμεσης δημοκρατίας, στο οποίο ο κάθε πολίτης έχει τη δυνατότητα αλλά και την υποχρέωση της κατάθεσης της προσωπικής του γνώμης.

Σε ένα μήνυμα της 21^ης Αυγούστου 2007 διαβάζουμε τα εξής: «Η στατική κατάσταση του σημερινού κόσμου σας πρόκειται να μεταμορφωθεί σε ένα δυναμικό περιβάλλον, που γρήγορα θα ανακτήσει τον χαμένο χρόνο. Φυσικά, αυτό το σύστημα θα περιλαμβάνει πολιτικές ειδικά διαμορφωμένες για την υποστήριξη της ελευθερίας, της υπευθυνότητας και της ατομικής αυτονομίας όλων. Οι επιχειρήσεις θα αναμορφωθούν σύμφωνα με τις γραμμές των «κοινωνικά υπεύθυνων εταιρικών σχέσεων» και με ακυρωμένους τους διάφορους νομικούς κώδικες που τις δημιούργησαν. Οι σημερινές διασπασμένες κοινωνίες σας θα μεταμορφωθούν με κυβερνητικές εντολές, προσωπική ευθύνη και μια νέα συλλογική δυναμική σε μια παγκόσμια κοινωνία, που θα έχει τα κίνητρα να μετέχει άμεσα στην κυβέρνηση και να διασφαλίζει τη γενική ευημερία και την ευλογία της καθολικής ελευθερίας».

Εδώ αξίζει να σταθούμε κατ’ αρχήν στην έμμεση αλλά ενδιαφέρουσα αναφορά που γίνεται στον αντιδραστικό και αντικοινωνικό ρόλο των επιχειρήσεων και στη ριζική μεταβολή της νομικής και λειτουργικής τους υπόστασης στα πλαίσια της μελλοντικής αναμορφωμένης κοινωνίας. Ας υπογραμμιστεί στο σημείο αυτό, ότι στην σημερινή εποχή της σφοδρής καπιταλιστικής επίθεσης, οι επιχειρήσεις έχουν υποκαταστήσει τις χούντες των παλαιότερων δεκαετιών, πράγμα που αποτελεί χαρακτηριστική και ισχυρή ένδειξη, ότι ως κέντρα εξουσίας λειτουργούν πλέον οι παγκοσμιοποιημένοι οικονομικοί οργανισμοί μάλλον παρά οι νόμιμοι, δημοκρατικοί πολιτικοί φορείς.

Μια δεύτερη αλλά σημαντικότερη επισήμανση, είναι εκείνη που σχετίζεται με την διπλή αναφορά στην έννοια της ευθύνης, ως συνθετικού στοιχείου της νέας πολιτικής κουλτούρας. Οι συγκεκριμένες φράσεις είναι «…υποστήριξη της ελευθερίας, της υπευθυνότητας και της ατομικής αυτονομίας όλων» και «…με κυβερνητικές εντολές, προσωπική ευθύνη και μια νέα συλλογική δυναμική…». Κρίνοντας από ένα ευρύ φάσμα παρεμβάσεων και παρατηρήσεων των εξωγήινων επισκεπτών στα πράγματα του ανθρώπινου πολιτισμού, είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πως δεν είναι καθόλου τυχαία η αναφορά στον παράγοντα της προσωπικής ευθύνης, με την οποία ο κάθε πολίτης θα πρέπει να ασκεί δικαιώματα και καθήκοντα, προκειμένου να υποστηριχθεί αυτή η δημοκρατία υψηλών αξιώσεων, την οποία ευαγγελίζονται. Γενικά οι εξωγήινοι επισκέπτες μας, παρά το αδελφικό ύφος που γενικά χαρακτηρίζει τα μηνύματά τους, δεν διστάζουν να εκφραστούν με αυστηρή ευθύτητα, όταν αυτό απαιτείται από το ζήτημα που σχολιάζουν (π.χ. υπερκαταναλωτισμός, κατασπατάληση φυσικών πόρων, μόλυνση περιβάλλοντος κ.λπ.) και έχει γίνει σαφές ότι δεν προτίθενται να χαϊδέψουν αυτιά ή να κολακεύσουν συνειδήσεις.

Ένα ακόμη απόσπασμα πολιτικού περιεχομένου, από μήνυμα της 11^ης Δεκεμβρίου 2007, είναι το ακόλουθο: «Πάνω απ’ όλα, το διεφθαρμένο και αλωμένο πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ πρέπει να αντικατασταθεί. Παρακολουθούμε ό,τι συμβαίνει στην Αμερική και είμαστε πολύ ενοχλημένοι με αυτό που τώρα παρουσιάζεται σαν «δημοκρατικό πολιτικό σύστημα». Πράγματι, κατά κύριο λόγο, το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα εξάρτημα της Επιχειρηματικής Αμερικής (σημ.: Corporate America στο πρωτότυπο) και είναι κάτι που η επερχόμενη «ήσυχη παγκόσμια επανάσταση» θα ανατρέψει εντελώς. Ο μεγάλος εσωτερικός συνασπισμός που η Αμερική συγκρότησε για να διεξαγάγει τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο αποδείχτηκε να είναι η καταστροφή της ύστερα από εξήντα περίπου χρόνια. Τώρα πρέπει να παραμεριστεί και μια καταλληλότερη ομάδα να τοποθετηθεί στις θέσεις εξουσίας. Αυτή η πιεστική ανάγκη ανασχηματισμού εκτείνεται στα περισσότερα των πολιτικών συστημάτων του κόσμου σας».

Είναι λογικό η ανάγνωση των παραπάνω γραμμών να προκαλεί στον κάθε αριστερό, αγωνιζόμενο πολίτη ένα αίσθημα ικανοποίησης και ευχαρίστησης. Ένας λόγος γι’ αυτό είναι το καταγγελτικό και καταδικαστικό σχόλιο εναντίον του καθεστώτος των Η.Π.Α. και μάλιστα προερχόμενο από ένα χώρο, που κάλλιστα μπορεί να θεωρηθεί ουδέτερος και συνεπώς το σχόλιο αυτό είναι αδύνατο να αποτελεί μια υστερόβουλη, αντιπολιτευτική επίθεση.

Ένας δεύτερος λόγος είναι η έμμεση ενθάρρυνση της οικουμενικής λαϊκής επανάστασης, στην οποία κάθε αγωνιζόμενος αριστερός πολίτης ενδόμυχα προσβλέπει και που ήδη έχει εκδηλωθεί σε παγκόσμια κλίμακα. Θα αποτελούσε εύλογο και εύστοχο παραλληλισμό στο σημείο αυτό η παράθεση ενός χωρίου από το άρθρο του Δημήτρη Αργυρού «Αυτοδιαχείριση και Σοσιαλισμός»: «Για το Μιχάλη Ράπτη ο δρόμος προς την αυτοδιαχειριζόμενη δημοκρατία «θα είναι αποτέλεσμα μιας επανάστασης, δηλαδή ενός ριζοσπαστικού κοινωνικού μετασχηματισμού, βαθύτερου και πλουσιότερου από την επανάσταση την αποκλειστικά «ταξική». Η αυτοδιαχειριζόμενη δημοκρατία τοποθετείται πέρα από την δημοκρατία των σοβιέτ (ενώ ταυτόχρονα την περιλαμβάνει), που αντιστοιχούσε σε μια εποχή, όπου στην επαναστατική σκηνή κυριαρχούσε ο ρόλος του παραδοσιακού προλεταριάτου».

Οι δυο νοηματικοί πυρήνες σ’ αυτόν τον παραλληλισμό είναι αφ’ ενός η φράση «επερχόμενη ήσυχη παγκόσμια επανάσταση» και αφ’ ετέρου η φράση «…αποτέλεσμα μιας επανάστασης, δηλαδή ενός ριζοσπαστικού κοινωνικού μετασχηματισμού…». Είναι εκπληκτικό το πόσο κοντά το ένα στο άλλο βρίσκονται τα νοήματα αυτών των δύο διατυπώσεων. Ο Μιχάλης Ράπτης διευκρινίζει ότι αναφέρεται όχι σε μια αιματηρή, ένοπλη επανάσταση, σαν εκείνη του Οκτώβρη του 1917 και άλλες παρόμοιες, αλλά σε ένα «ριζοσπαστικό κοινωνικό μετασχηματισμό, βαθύτερο και πλουσιότερο από την επανάσταση την αποκλειστικά ταξική». Πρόκειται δηλαδή για μια βαθιά, εκτεταμένη και ουσιαστική μεταστροφή της κοινωνίας, πρώτα και κύρια συνειδησιακού χαρακτήρα, προς την αναγνώριση και υιοθέτηση αξιών, που από τη φύση τους θα αποτελούν μονόδρομο προς την άμεση δημοκρατία και τη σοσιαλιστική αυτοδιαχείριση.

Πόσο διαφορετικό απ’ αυτό μπορεί να είναι το περιεχόμενο της «ήσυχης παγκόσμιας επανάστασης», που θα έχει ωστόσο τη δυναμική να απομακρύνει το βαθιά ριζωμένο καθεστώς των Ηνωμένων Πολιτειών, να το αντικαταστήσει με «μια καταλληλότερη ομάδα» και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την εγκαθίδρυση, σε οικουμενικό επίπεδο, ενός καθεστώτος άμεσης, σοσιαλιστικής δημοκρατίας; Φαίνεται να πρόκειται μάλλον για το ίδιο πράγμα, εκφρασμένο με διαφορετικές λέξεις.

Ίσως είναι απογοητευτικό το γεγονός, ότι αγώνες τόσων δεκαετιών αποδεικνύονται ατελέσφοροι και ότι μόνο μια «έξωθεν» επέμβαση αποτελεί την ικανή και αναγκαία συνθήκη για την «επίτευξη» των στόχων αυτών των αγώνων. Όμως πέρα από το κατανοητό και δικαιολογημένο ανθρώπινο συναίσθημα, υπάρχει και η αμείλικτη πραγματικότητα, που υπαγορεύει μια άλλη, ρεαλιστική προσέγγιση. Και η πραγματικότητα αυτή συνίσταται στην άλωση από τα πλούσια δώρα του Καπιταλισμού ενός πολύ μεγάλου ποσοστού της παγκόσμιας κοινωνίας, ναρκωμένου από την ψευδαίσθηση της ευμάρειας ή την απατηλή ελπίδα «ενός καλύτερου αύριο» και αναισθητοποιημένου από την υπολανθάνουσα μιζέρια της ιδιοτέλειας και του εγωισμού. Η βασικότερη αιτία απογοήτευσης, για όσους τη νιώθουν, θα πρέπει να είναι μάλλον η διαπίστωση της υποχώρησης των αξιών, της ανυπαρξίας πολιτικής σκέψης και της άμβλυνσης της αγωνιστικής διάθεσης σ’ αυτό το αδρανές ποσοστό της κοινωνικής βάσης.

Όμως ας θυμηθούμε μια πολύ αξιοσημείωτη παρατήρηση, που περιλαμβάνει ο Δημήτρης Αργυρός στο άρθρο του «Αυτοδιαχείριση και Σοσιαλισμός», αναφορικά με τις εν δυνάμει προοπτικές του παγκόσμιου κινήματος αντίστασης, που «αναδεικνύεται με αντιφατικούς όρους και στρατηγικές ανεπάρκειες…». Τα λόγια του είναι συγκεκριμένα τα εξής: «Ένα κίνημα που ανοίγει αντικειμενικά τον δρόμο για να ξανατεθεί, σε εύθετο χρόνο, κάτω από άλλους όρους, το ζήτημα της υπέρβασης του καπιταλιστικού συστήματος και της οικοδόμησης μιας εναλλακτικής κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης, που ιστορικά ονομάσθηκε σοσιαλισμός (…), εντός μιας ενιαίας κοινωνικής ολότητας στα πλαίσια μιας ιστορικής διαδικασίας». Να που κατά τα φαινόμενα ήρθε ο «εύθετος χρόνος» και έχουν διαμορφωθεί οι «άλλοι όροι» για να ξανατεθεί το ζήτημα της υπέρβασης του καπιταλιστικού συστήματος. Οι ζηλωτές των σοσιαλιστικών ιδανικών και αδάμαστοι σημαιοφόροι του αγώνα, ας καλωσορίσουν τώρα με υπερήφανη συγκατάβαση τον από μηχανής θεό.

Πάντως, τα πατροπαράδοτα προοδευτικά πολιτικά σχήματα δεν θα πρέπει να απαξιωθούν και να αδρανήσουν. Αντίθετα θα πρέπει να εμπλουτιστούν με νέα δυναμική και να αποτελέσουν την πρωτοπορία σ’ αυτόν τον νέο δρόμο που ανοίγεται για την ανθρωπότητα. Μολονότι στην πράξη, οι ενδείξεις που προέρχονται από τον εν λόγω πολιτικό χώρο, οδηγούν μάλλον προς το συμπέρασμα, ότι τα σχήματα αυτά θα λειτουργήσουν στην καλύτερη περίπτωση μόνο σαν εκκολαπτήρια διαφοροποιημένων κοινωνικών μονάδων, κατάλληλων για τη συγκρότηση εκείνων των νέων πολιτικοκοινωνικών σχημάτων, που θα αναλάβουν προοδευτικά τους ρόλους ευθύνης μέσα στον καινούργιο, συνειδησιακά αναβαθμισμένο κόσμο.